Η ταινία του Μπάρι Λέβινσον με πρωταγωνιστή τον Μπιλ Μάρεϊ, με τίτλο Rock the
Casbah, (αν και ήταν εισπρακτική αποτυχία) φέρνει στην επικαιρότητα ένα πολύ σημαντικό ζήτημα.
Είναι το Ισλάμ ανεκτικό στην δυτική μουσική? Είναι η γυναίκα ισότιμο μέλος της μουσουλμανικής
κοινωνίας? Θα υπήρχε ένα webmag σαν το RockYour Life, σε μια Ελλάδα ή Ευρώπη μουσουλμανικής κατεύθυνσης? Πόσο ανεκτικό είναι το Ισλάμ στο ροκ αλλά και το ροκ στο Ισλάμ? Ερωτήματα που η επίθεση Ισλαμιστών φανατικών στο Θέατρο Μπατακλάν, έφερε στην επικαιρότητα και φαίνεται θα μας απασχολούν για αρκετά χρόνια. 2022 πλέον και το Ιράν συγκλονίζεται από ττην γυναικεία επανάσταση ενάντια στον μπούρκα και την μαντήλα, με αφορμή κάτι πολύ λιγότερο "σοβαρό' από την έκφραση μέσω της μουσικής, το ελάχιστο δικαίωμα να κυκλοφορεί μια γυναίκα με τα μαλλιά της ελεύθερα., Στοιχειώδεις ελευθερίες για τον Δυτικό κόσμο, που Θεοκρατικά καθεστώτα- η άλλη μορφή του μοντέρνου πολιτικού παραλογισμού του metoo-blacklivesmatter-Antifa/Πολιτική ορθότητα uber alles- που ανθούν στη Δύση, αρνούνται στις πολίτες τους.
Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία μιας νεαρής Παστούν της Σαλία που εμφανίζεται δημόσια στην
Αφγανική τηλεόραση, ερμηνεύοντας το «Wild world»,του μουσουλμάνου πλέον Cat Stevens στο
Αφγανικό τηλεοπτικό σόου Afgan Star. Βασίστηκε εν μέρει σε μια αληθινή ιστορία. Στην
πραγματικότητα η νεαρή Setara Hussainzada χόρεψε χωρίς το κάλυμα της κεφαλής, τραγουδώντας. Η παρουσία της εκεί προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων σε μια κοινωνία που ο Ισλαμικός νόμος είναι
ενεργός, απειλές δολοφονίας, έξωση από το διαμέρισμα της. Μια κοινωνία, στην οποία δεν είναι
αποδεκτό η γυναίκα, να τραγουδά δημόσια με αίσθημα δυτικά τραγούδια (στην ταινία) ή στην
πραγματικότητα να χορεύει, πέρα από όσα αποδέχεται η συντηρητική Ισλαμική κοινωνία. Με αφορμή αυτή την συγκινητική και πολύ ροκ ταινία, με την Kate Hudson πρώην σύζυγο του Chris Robinson(BLACK CROWES) να συμπρωταγωνιστεί, στον ρόλο μιας ιερόδουλης που μαζί με τον αποτυχημένο ατζέντη Μάρεϊ, μανατζάρουν αμήχανα σε μια εχθρική αρχικά κοινωνία την Σαλίμα κάνουμε μια σύντομη αναφορά, αναδρομή στη σχέση Ισλάμ (ειδικά του φανταμενταλιστικού) και ροκ μουσικής.
Από τη δεκαετία του 60, το Ισλάμ είχε τις πρώτες επιτυχίες του στον Δυτικό κόσμο, με την
μεταστροφή σε αυτό, μορφών του κινήματος για τα δικαιώματα των εγχρώμων όπως ο Μάλκολμ Χ
(προσχώρησε στο Έθνος του Ισλάμ την δεκαετία του 50 όσο ήταν στην φυλακή για διάρρηξη και στοSunni Islam το 64) αλλά και ο πυγμάχος Κάσιους Κλέι που μετονομάστηκε σε Μοχάμεντ Άλι,
μορφές που αποτελούν ορόσημα στην παραγωγική και ταραγμένη δεκαετία των 60ς/70ς. Επηρέασανδε ιδιαίτερα την μαύρη μουσική σκηνή αλλά και την ροκ σκηνή της εποχής. Το Ισλάμ λειτούργησε ω ςαντίδραση, αντίδοτο αλλά και απελευθέρωση από την Αγγλοσαξωνική Χριστιανική κουλτούρα, πουκυριαρχούσε ιδιαίτερα στον συντηρητικό Αμερικάνικο Νότο, δίνοντας διέξοδο σε μέρος του ταχέως αναπτυσσόμενου κινήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της έγχρωμης κοινότητας. Στο μουσικό χώρο ο Cat Stevens συνθέτης και εκτελεστής του Wild world , ασπάστηκε το σουφι Ισλαμ (Σουφισμός) και μετονομάστηκε σε Yusuf Islam. Άλλες ενδιαφέρουσες μορφές που προσέγγισαν τον ισλαμισμό και πάλι σαν σουφι ήταν οι Richard Thompson (FAIRPORT CONVENTION) που δηλώνει «Η πνευματικότητα του Σουφισμού , που προυπάρχει και στη μουσική και για αυτό βρίσκει ανταπόκριση στην μουσική κοινότητα ακόμη και σε μουσικούς εθισμένους σε ουσίες». Άλλοι μουσικοί που προσχώρησαν είναι ο μπασίστας Danny Thompson και ο πληκτράς Ian Whiteman(Abdullateef). Επίσης ένας πιο πρόσφατος μουσικός , πολύ γνωστός στον ραπ ροκ χώρο που έχει ασπαστεί τον ισλαμισμό είναι ο Everlast.
Οι μουσουλμάνοι στις Δυτικές χώρες έχουν σχηματίσει σειρά μουσικών κινημάτων όπως το πανκ
κίνημα στις ΗΠΑ με εκπροσώπους τους Τaqwacore , που προήλθαν από την νουβέλα του Michael
Muhammad Knight του 2003. (Το Taqwacore ουσιαστικά είναι ένα βιβλίο μιας φανταστικής κοινωνίαςΜουσουλμάνων ριζοσπαστών του Punk Ισλάμ με Μοικανούς Σουφις, πανκ κορίτσια με μπούρκες με ραφτά σχημάτων, skinhead Shi’as και άλλα.) Μια μίξη του Hardcore και της αραβικής λέξης Taqwa, που συνήθως μεταφράζεται ως ο Θεοσεβούμενος. Η σκηνή αποτελείται κύρια από νεαρούς μουσουλμάνους καλλιτέχνες των ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών, πολλοί εκ των οποίων απορρίπτουν τις κλασικές κοσμικές εκφράσεις του Ισλάμ και ζουν με την θρησκεία να μην αποτελεί μέρος της ζωήςτους. Το κίνημα ξεκινά να εμφανίζεται το 1979 με τους Βρετανούς ALIEN KULTURE και εταιρίες σαν τις Nation Records. Ο όρος taqwacore μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, υιοθετήθηκε από σχήματα σαν τους THE KOMINAS, VOTE HEZBOLLAH, AL THAWRA (αραβικό metal από το Σικάγο) SAGG TAQWACORE SYNDICATE, SECRET TRIAL FIVE, FEDAYEEN, SARMUST και άλλα σχήματα της SG-Records. Χαρακτηριστικό της επίδρασης το τραγούδι που εμπνεύστηκε ο Kourosh Poursalehi (Ο Pourlaselhi είχε επηρεαστεί από τους THE FEARLESS IRANIANS FROM HELL, που κατάγονταν όπως και αυτός από το Τέξας. Στη συνέχεια σχημάτισε τους Vote Hezbollah) από το βιβλίο και το ποίημα του Michael Muhammad Knights ;Muhammad was a Punk Rocker", και το έστειλε στον Knight . Η συνάντηση τους στη Βοστώνη οδήγησε στην δημιουργία μαζί με τον Basim Usmani, THE KOMINAS (πακιστανικό σχήμα από τα προάστια της Βοστώνης)
Ο ίδιος ο συγγραφέας δηλώνει «Σταμάτησα να προσδιορίζω τί είναι το πανκ την ίδια περίπου περίοδο που σταμάτησα να προσπαθώ να προσδιορίσω το Ισλάμ. Δεν είναι τόσο απόμακρα μεταξύ τους. Ξεκίνησαν και τα δύο με τεράστιες εκρήξεις αλήθειας και ενέργειας, που χάθηκαν στην πορεία, εν μέρει .Υπέφεραν και τα δυο από υποκριτές και ξεπουλημένους αλλά και από φανατικούς που η αφοσίωση τους, καταβαράθρωσε την δημιουργική ορμή των κινημάτων. Ο έξω κόσμος βλέπει και τα δυο κινήματα σαν συμπαγείς, ομογενείς κοινότητες, πράγμα το οποίο απέχει παρασάγγας από τηνπραγματικότητα»
Η δύση υπήρξε ανεκτική στο Ισλάμ και οι μουσουλμάνοι που μεγάλωσαν στην Δύση ιδιαίτερα
δημιουργικοί. Ποια είναι η κατάσταση όμως στο πραγματικό Ισλάμ, εκεί που ο νόμος του Προφήτη,
ισχύει και εφαρμόζεται πραγματικά. Το Rock; Roll Jihad: A Muslim Rock Star’s Revolution
γράφτηκε από τον Salman Ahmad, δημοσιεύτηκε το 2010 και περιγράφει τις δυσκολίες του με το ροκ σχήμα του JUNOON (πάθος) στο Πακιστάν. Γεννημένος στη Νέα Υόρκη επέστρεψε στο Πακιστάν και αντιμετώπισε την οργή των θρησκευτικών ηγετών και των πολιτικών αλλά κατάφερε η μουσική του να γίνει δημοφιλής. Είναι το πρώτο Πακιστανικό σχήμα που παίζει δυτικού τύπου μουσική ,δημιουργώντας το ;Sufi rock; με μια επιμειξία LED ZEPPELIN κιθαριστικών riffs και της φωνητικής παραδοσιακής προσέγγισης του Πακιστάν του «qawwali»
Μια άτυχη αλλά ρεαλιστική σύγκριση: Στις Σουηδία, Νορβηγία και Φιλανδία , η αρνησιθρησκεία
αγγίζει το 88 %, 78 % και 69 % του πληθυσμού, βάσει δήλωσης του. Στη Σαουδική Αραβία με το
100% να δηλώνει Μουσουλμάνος , υπάρχουν τουλάχιστον τρεις αρνητές της θρησκείας, δηλωμένοι.
Είναι τα μέλη των black metalers AL-NAMROOD (που μεταφράζεται σε άπιστος, από το όνομα ενός αρχαίου Βαβυλώνιου Βασιλιά). Η κατάσταση δεν είναι τόσο ευχάριστη για τους AL-NAMROOD. Όπως δηλώνει ο ιδρυτής του σχήματος, κιθαρίστας και μπασίστας Mephisto στο Vice: «Η δημιουργία αντιισλαμικής μουσικής μπορεί να τιμωρηθεί με ποινή φυλάκισης έως και θανατική ποινή». Για αυτό και τα μέλη παραμένουν ανώνυμα“ “Έχουμε βαρεθεί με τη θρησκεία…Τι μπορεί να είναι πιο δυνατό κίνητρο από το να ζεις σε μια χώρα που ελέγχεται από τη θρησκεία. Το άτομο δεν έχει κανένα δικαίωμα σε τίποτα. Ανήκουμε στην Ισλαμική Σαρία. Ότι κάνουμε πρέπει να δικαιολογείται από το Ισλάμ και να είναι αποδεκτό από την κοινωνία. Υπάρχουν μόνο δύο αποδεκτές δυνάμεις, η θρησκεία και η κοινωνία. Αλληλεπιδρούν και ολοκληρώνουν η μία την άλλη.» Στο ερώτημα να έχουν εμφανιστεί επί σκηνής απαντά « Είναι αδύνατο, γιατί είναι παράνομο. Θα μπορούσαμε να καταδικαστούμε σε θάνατο, αν το κάναμε». Για τις ηχογραφήσεις είναι εξίσου γλαφυρός «…Η μουσική παραγωγή είναι απαγορευμένη από τον Ισλαμικό νόμο στην Σ.Α. Οι ποινές μπορεί να φτάσουν τα 100 μαστιγώματα ή και τον θάνατο, αν αποδειχτεί ότι η μουσική δραστηριότητα, είναι αντι θρησκευτική…Το metal είναι ταμπού, από την πλειοψηφία του κόσμου που είναι θρησκευόμενοι αλλά και σε άλλα μέρη παριστάνουν τους φιλελευθέρους και στο τέλος πέφτουν στην ίδια κατηγορία
Απαντά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το Αντι Ισλαμικό κίνημα στην Μέση Ανατολή. «Έτσι
αποκαλούνται. Για εμάς η θρησκεία δεν έχει νόημα. Μεγαλώσαμε σε ένα μέτρια ριζοσπαστικό
Ισλαμικό καθεστώς, έχοντας γίνει μάρτυρες της βαρβαρότητας, του Ισλαμικού νόμου,
συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων εκτελέσεων, δημόσιων βασανιστηρίων, αλλά ξεπεράσαμε την
πλύση εγκεφάλου που γίνεται σε καθημερινή βάση στα σχολεία. Μας μαθαίνουν να μισούμε τους μη
Μουσουλμάνους , να μην τους δίνουμε θετικά σχόλια και να στηρίζουμε την Jihad. Όλη αυτή η πίεση μας άφησε αδιάφορους και για αυτό δεν ενδιαφερθήκαμε για το αντι Ισλαμικό κίνημα. Δεν
καταλάβαμε γιατί να υποβιβάσουμε τους εαυτούς μας. Αλλά αντιλαμβανόμενοι το απάνθρωπο
πρόσωπο του καθεστώτος, ξέρουμε γιατί ξεκίνησε η αντι Ισλαμική δραστηριότητα”.
Ανατρέχοντας το βιβλίο του LeVine «Heavy Metal Islam», διαβάζουμε για την πάλη για επιβίωση τωνmetal σκηνών στο Μαρόκο, Αίγυπτο, Ισραήλ, Παλεστίνη και Ιράν (Heavy Metal Islam ).Την ανάγκη να παραμείνουν κρυφοί και γιατί η ποινή τους είναι σκληρή για τους μουσικούς και ενίοτε και τους οπαδούς. Τα πάντα σε αυτές τις χώρες εξαρτώνται από τον Ισλαμικό Νόμο (όχι στο Ισραήλ εννοείται) . Για αυτό το λόγο οι μεταλάδες κατηγορήθηκαν ως λάτρεις του διαβόλου και Σατανιστές και το metal με το σατανισμό έχουν καταστεί συνώνυμα. Όσοι κατηγορήθηκαν για αυτά καισυνελήφθησαν ομολόγησαν, συνήθως μετά από βασανιστήρια (LeVine, ;Doing theDevil). Παρ όλα αυτά οι μεταλάδες προτιμάνε να εντάξουν το metal στην θρησκεία τους, αντί να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με το Ισλάμ, με παράδειγμα επιτυχημένου σχήματος και πρακτικής τους ORPHANED LAND.
Στο βιβλίο του κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, τα metal φεστιβάλ στις
Αραβικές/Μουσουλμανικές χώρες συγκεντρώνουν χιλιάδες κόσμου, κάθε χρόνο. Έχει γίνει χώρος
πάλης για τις κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες στον Μουσουλμανικό κόσμο. Οι νεαροί ακτιβιστές χρησιμοποιούν την αγάπη τους για το metal και το hip hop για να ρίξουν τους φραγμούς που ύψωσαν πριν μια δεκαετία, αξιωματούχοι, ζητώντας τη θανατική ποινή για τους μεταλάδες, με το πρόσχημα του «Σατανισμού». Ιρανικά metal σχήματα που κινούνται στο underground, έχουν αποκτήσει ευρεία δημοτικότητα, παρά την δημόσια απαγόρευση που ισχύει για την μουσική τους. Το Peshawar, η πρωτεύουσα της γεμάτης Taliban Βορειοδυτικής Περιφέρειας είναι και το σπίτι της πιο ζωντανής ροκ σκηνής και του καλύτερου δισκάδικου της χώρας. Οι εμφανίσεις των Iron Maiden στο Dubai, μπροστά από 20.000 μεταλάδες μουσουλμάνους θεωρούνται πλέον κλασικές. Χάρη στο Ίντερνετ, οι νέοι μουσικοί και οπαδοί, ορθώνουν το ανάστημα στους νόμους, τα θρησκευτικά διατάγματα (φετφάδες), που επέβαλλε πριν μερικά χρόνια ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και δημιουργούν «πολιτισμένες» ζώνες επιβίωσης, γεματη σκληρή μουσική, όπως έχει το δικαίωμα ο κάθε μουσικόφιλος της Δύσης.
Σήμερα, σχήματα σαν τους MASTER OF PERSIA (Ιράν), ANURYZM (Ντουμπάι), PHENOMY (Λίβανος), AMOT (Ιράν) δίνουν ελπίδα οτι η μουσική θα υπερνικήσει τον θρησκευτικό σκοταδισμό. Δείτε το βίντεο των Ιρανών MASTER OF PERSIA Mazda θα σας λύσει πολλές απορίες για την «διπλή»ζωή των γυναικών ειδικότερα στις «Μουσουλμανικές» χώρες.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, η επίσημη πλευρά, που εκφράζεται με δηλώσεις όπως αυτή των
Πακιστανών φανταμενταλιστών Hizbullah που χαρακτήρισαν τους Michael Jackson και Madonna
σαν πολιτισμικούς «τρομοκράτες» που θέλουν να καταστρέψουν τον Ισλαμικό πολιτισμό, μέσα από τα Αμερικάνικα μηνύματα τους, απομακρύνοντας τους νέους από τη θρησκεία, την ηθική. «Δεν είναι μόνο όποιος βάζει βόμβες τρομοκράτης, αλλά και όσοι πληγώνουν τα αισθήματα άλλων ανθρώπων»,λένε. Το μήνυμα τελείωνε με κάλεσμα να δικαστούν οι δύο καλλιτέχνες στο Πακιστάν.
Ίσως βέβαια ο ακραίος χώρος να μας ξενίζει, σαν τέκνα του διαφωτισμού και της αναγέννησης, ας
ακούσουμε λοιπόν ένα πιο μετριοπαθή Τούρκο ειδικό τον Mustafa Sabri . Γιατί οι Μουσουλμάνοι
φανταμενταλιστές μισούν τόσο πολύ την Δυτική μουσική? « Με τη μουσική ο μοναχικός άνθρωπος
βιώνει την μοναξιά του πιο έντονα, το ορφανό την απώλεια των γονιών του πιο δυνατά…..Ο τυχερός
άνθρωπος με πλούτη και καλή θέση νιώθει πιο τυχερός από ότι θα έπρεπε. Η μουσική αυξάνει την
ένταση των συναισθημάτων. Κατ' αυτό τον τρόπο μοιάζει αρκετά με το αλκοόλ κάνοντας τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα πιο έντονη από ότι είναι. Η μουσική έχει ένα έντονο αντίκτυπο στο να ταράζει τα συναισθήματα της αγάπης και του έρωτα.. Στο Ιράν η διδασκαλία της μουσικής έχει απαγορευθεί, γιατί έρχεται σε αντίθεση με τις Ισλαμικές παραδόσεις της χώρας. Σύμφωνα με τον Ali Bagherzadeh, Επικεφαλής της Δημόσιας Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας «Η χρήση μουσικών οργάνων είναι ενάντια στο αξιακό μας σύστημα». Η απαγόρευση ισχύει για όλα τα είδη οργάνων,ακόμη και αυτών που χρησιμοποιούνται στην παραδοσιακή Ιρανική μουσική. Μιλάμε για 16000 σχολεία και περίπου 1,1 εκ. μαθητές.
Μια άλλη έκφανση του Ισλάμ, μέσα από την μουσική έχει εμφανιστεί στην Τουρκία, με την
παραδοσιακή Ισλαμική μουσική να δίνει τη θέση της σε πιο ροκ ήχους, με τον ;Yesil ; ή «πράσινη ποπ». Η διαφορά είναι στο μήνυμα που αντί για ναρκωτικά και σεξ, υμνεί τον Θεό. (Μια τουρκική έκδοση των STRYPER και του λεγόμενου Χριστιανικού ροκ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχημένου σταρ του είδους ο μακρυμάλλης Feridun Özdemir, με τα στενά τζιν που θυμίζει τυπικό ροκ σταρ. Δηλώνει «Έχω πολλούς καλούς φίλους στη ροκ σκηνή και μου αρέσει ο ήχος της. Μεγάλωσα ακούγοντας θρησκευτική μουσική που αγαπώ και για το μήνυμα της. Επειδή είμαι κιθαρίστας, αποφάσισα να πρόκειται να γράψω μουσική, να ενώσω τα δύο είδη κι μου προέκυψε πολύ φυσικά». Μέχρι τη δεκαετία του 80 το ενδιαφέρον για την παραδοσιακή Ισλαμική μουσική ήταν μικρό. Αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 90 , υπήρξε μια έκρηξη, με το άνοιγμα πολλών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών. Την ίδια εποχή άρχισαν οι πρώτες επιτυχίες του φιλο Ισλαμικού κόμματος, που επηρέασε πολλούς ανθρώπους ιδιαίτερα νέους. Έτσι μια νέα κουλτούρα μουσική αλλά και θρησκευτική προέκυψε και κατέκτησε τον κόσμο.
Στον αντίποδα, μια Βραζιλιάνα thrash metal κιθαρίστρια, η 42χρονη Gisele Marie από το Σαο Παόλο, πρώην Χριστιανή, εγγονή Γερμανών Καθολικών αλλαξοπίστησε οικειοθελώς το 2009 και πλέονετοιμάζει την κυκλοφορία της νέας δουλειάς της, με αυτή ως ηγέτιδα (είχε ξεκινήσει με τον αδελφό της στο σχήμα του τους SPECTRUS). Όπως λέει και η ίδια το να παίζει thrash με την μπούρκα, κάνειτους άλλους να την βρίσκουν ενδιαφέρουσα αλλά και cool.
Αν και τα φεστιβάλ στο Ντουμπάι (Desert Rock Festival) από το 2004, με συμμετοχές ονομάτων σαντους SAXON, IRON MAIDEN ,MOTORHEAD,ΜEGADETH, MACHINE HEAD, MASTODON, INFLAMES, OPETH ανέδειξαν μια δυναμική στο κοινό, το σκληροπυρηνικό Ισλάμ, που αναδύεται εκ νέου, παραμένει απόμακρο εντός έδρας στην Δυτική μoυσική. Τα γεγονότα του Παρισιού(Μπατακλάν) έδειξαν, οτι υπάρχει μια τεράστια διάσταση απόψεων και διαφορά σκέψης και νοοτροπίας ανάμεσα στο φανταμενταλιστικό Ισλάμ και στην ροκ μουσική (ειδικά την σκληρή), που θαγεφυρωθεί δύσκολα. Ίσως γιατί ο φόβος του Ισλάμ, μπροστά σε αυτή τη νέα «θρησκεία» με την κοσμική προέλευση και την τεράστια απήχηση στη νεολαία και ειδικά τους άνδρες, που στο Ισλάμ έχουν τον ρόλο του πολεμιστή και περίοπτη θέση, να αναδεικνύει την αδυναμία του, να εξελιχθεί μετους καιρούς και να κατανοήσει τις πραγματικές ανάγκες του νέου ανθρώπου ή έστω να αδιαφορήσει για αυτές όπως κάνει ο Χριστιανισμός (πλην εξαιρέσεων, που μένουν στις πικετοφορίες).
Αν θα γίνει ποτέ δυνατή η συνύπαρξη των δύο κόσμων, θα το δείξει η ανοχή του Ισλάμ σε άλλες
μορφές ζωής, γιατί το Heavy metal μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά αλλά ποτέ δεν απέρριψε κανέναν για το χρώμα η τις σεξουαλικές επιλογές του (οκ ίσως δυσανασχέτησε λίγο).
To παρών κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Rockyourlife. Επαναδημοσιεύεται επικαιροποιημένο για να θυμίσει σε anifa-αλληλλέγγυους και λοιπά παράσιτα της Δυτικής κοινωνίας με την επιλεκτική μνήμη, οτι η ελευθερία δεν έχει δεσμά ουτε Θεοκρατικά, ούτε από μαζικές δικτατορίες (του προλεταριάτου)...Στην Ελλάδα η Ελληνική αριστερά σιωπεί ακόμη μια φορά μαζί με τις καλοταισμένες ΜΚΟ. γιατί η μαντήλα και η μπούρκα εξυπηρετούν. Οι δε γυναικείες οργανώσεις και η ΕΦ.ΣΥΝ που χαιρέτιζαν το δικαίωμα στην μαντήλα, απλά κοιτάνε....Δεν ξεχνώ, όπως δεν ξεχάσαμε τα Δεκεμβριανά, την ΟΥΛΕΝ, τον Φενεό, τον Μελιγαλά, την Κύπρο, την Μαρφίν, τον συνδικαλισμό των Κολλάδων, τις ΜΚΟ των νησιών και την κυρα Τασία με τους 'οικονομικούς" μετανάστες, νοικάρηδες του ΠαπαΔημούλη, να λιάζονται. Αν θέλετε η κόρη σας, η γυναίκα σας, εσείς να φορέσετε μπούρκα, εγώ αρνούμαι και μιλάω, η σιωπή είναι συνέργεια., αλλά εδώ δεν έχει χρήμα για να μιλήσει η κυβέρνηση , όπως στην Ουκρανία.
Comments