«Πεθαίνοντας την άνοιξη» Ραλφ Ρότμαν (Καστανιώτης)

Η Γερμανία της ανοικοδόμησης μετά τον ΒΠΠ. Γεμάτη ιστορίες δειλίας και ηρωισμού. Μία από αυτές του πατέρα του δημοσιογράφου, συγγραφέα του Βάλτερ. Δουλεύοντας σε ένα κτήμα αρμέγοντας και ταΐζοντας γελάδες, περιμένει το τέλος του πολέμου, ελπίζοντας στα 17 του να επιζήσει. Απολίτικος, ονειρεύεται να χορέψει με την προσφυγοπούλα από τα ανατολικά, που τους βοηθά στον χορό, στην παλιά μπιραρία του χωριού το Σάββατο το βράδυ. Ο,τι θα ήθελε ο αντίστοιχος 17χρονος στο Τενεσί, το Γιόρκσαϊρ, το Κίεβο σε ένα κόσμο δίχως φανατισμό. Όμως η ετοιμοθάνατη πολεμική μηχανή των Ναζί, στρατολογεί και τον τελευταίο διαθέσιμο άνδρα, νέο, παιδί, για να ταΐσει το όνειρο της αντίστασης στον εχθρό. Η άρνηση τιμωρείται με θάνατο, εκτέλεση. Ο Βάλτερ με τον καλύτερο φίλο του, στρατολογούνται δια της βίας στα Ες Ες και γίνονται οδηγοί. Η ελπίδα το τέλος του πολέμου να τους βρει πριν το τέλος της εκπαίδευσης μοιάζει ιδανική, εκείνη την άνοιξη της παράνοιας.

Ο Βάλτερ έχει μια υποχρέωση, ηθική, να βρει τον χαμένο πατέρα του που πολέμησε με ένα τάγμα τιμωρίας. Η μονάδα του τοποθετείται κοντά στον χώρο που έδωσε την τελευταία του μάχη. Μια «ανδραγαθία» που στην πράξη είναι απλά ενδιαφέρον για τον συνάδελφο στρατιώτη, του χορηγεί μια άδεια και μια μηχανή με καύσιμα. Η αναζήτηση του πατέρα του, τον φέρνει αντιμέτωπο με το πραγματικό μέτωπο, την διάλυση, την παρακμή, την ανάγκη για επιβεβαίωση της ζωής ,μέσα από το σεξ όταν άνδρες και γυναίκες που την άλλη μέρα θα βρεθούν μπροστά στις ρώσικες ερπύστριες αναζητούν μια αχτίδα φωτός, έστω και με μια πρόσκαιρη συνεύρεση.

Η επιστροφή του, από το πρόχειρο νεκροταφείο που μάλλον φιλοξενεί τον πατέρα του, αποτελεί την επιβεβαίωση της ματαιότητας του πολέμου. Η επιστροφή του στη μονάδα του, του επιφυλάσσει την πιο δυσάρεστη έκπληξη. Ο καλύτερος του φίλος με τον όποιο κατατάχτηκαν μαζί, έχει καταδικαστεί για λιποταξία Και αυτός έχει οριστεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μια βραδιά που κρατάει αιώνες, απολογισμοί, δάκρυα, αλά και αποκαλύψεις. «’Έριξα ελάχιστες σφαίρες στον πόλεμο και μόνο μία ίσως βρήκε τον στόχο» θα πει αργότερα στην μέλλουσα γυναίκα του. Το τέλος του πολέμου τον βρίσκει αιχμάλωτο των Συμμάχων και σύντομα ξένο στην ίδια την χώρα και την οικογένεια του, ένα στόμα ακόμα να τραφεί. Η αναζήτηση της κοπέλας που τον συνάρπασε και μια κοινή ζωή, σε μια Γερμανία που γυρνά την πλάτη στο παρελθόν, δίχως σκέψη, γιατί δεν αντέχει τι άφησε πίσω της.

Ο συγγραφέας γιός, μαθαίνει για τον πάντοτε καθώς πρέπει εργάτη των ορυχείων ,πατέρα, τι συνέβη εκείνη την άνοιξη του 45, που τον άφησε να χαμογελά γλυκὀπικρα και να μην μιλά ποτέ. Ο τυπικός Γερμανός της ανασυγκρότησης, κρατά τις μνήμες του για αυτόν και δίνει στην επόμενη γενιά τα εφόδια να συνεχίσει, χωρίς τα ηθικά βάρη που αυτός κουβάλησε. Δυνατό βιβλίο, συναισθημάτων, δίχως ίχνος πολιτικολογίας αλλά με τον άνθρωπο κυρίαρχο στοιχείο σε ένα κόσμο συγκρούσεων, καταστροφών ,προδοσίας, αγάπης και πάνω από όλα επιβίωσης, μέχρι να έρθει η ηρεμία και η λήθη.