Τζόναθαν Κόου- «Μέση Αγγλία» (Πόλις)

Η Αγγλία του χαμένου μεγαλείου, μετά τον ΒΠΠ, οι νεότερες γενιές της απάθειας, της πολυπολιτισμικότητας, της πολιτικής ορθότητας αλλά και των ακραίων φαινομένων εθνικιστικής υπεροψίας, απεικονίζονται γλαφυρά από έναν Κόου σε μεγάλη φόρμα. Η επιστροφή της παρέας του «Μεγάλου ύπνου» σε ένα χρονικό της Αγγλίας, προσοχή , όχι της Μ. Βρετανίας στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, έως το περίφημο Brexit.

Μια χώρα σε ύπνωση, μια χώρα που ένα μέρος της αγαπά το κανάλι της Μάγχης και τον διαχωρισμό που προσφέρει και ένα άλλο αποζητά την επαφή με την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο. Παράλληλα, η ζωή ενός εν δυνάμει συγγραφέα, μιας οικογένειας που αποχαιρετά τους παππούδες , για να συνεχίσουν γονείς και ενήλικα παιδιά, την ζωή τους στην Αγγλία των Ολυμπιακών αγώνων αλλά και του Αντι Ευρωπαισμού. Ένα ζευγάρι, που ενώνεται από έρωτα, αλλά αντιπροσωπεύει τα δύο πρόσωπα της Αγγλίας, το εν δυνάμει συντηρητικό και τοπικιστικό, προσκολλημένο στις αρχές των 50ς και το πιο φιλελεύθερο, ανοιχτόμυαλο, που μιλά για γυναικεία δικαιώματα, οικολογία, τέχνη και ανεκτικότητα.

Ίσως η πιο λογοτεχνική περιγραφή του Brexit, σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων.

Με σκωπτική ματιά, ο Κόου απαντά στο ερώτημα «Γιατί ψήφισαν όχι στην Ε.Ε.» οι Άγγλοι. Ίσως γιατί εφησυχάστηκαν ότι θα πήγαινε ο γείτονας τους να ψηφίσει «Ναι», αφήνοντας τελικά τους πραγματικά δυσαρεστημένους να πάρουν τα ινία στα χέρια τους. Η Αγγλία που βλέπει τις ταραχές να συνθλίβουν την κοινωνική ειρήνη και ασφάλεια στις μεγάλες πόλεις της. Την μπουρζουάδικη νεολαία της, να πηγαίνει σε ονομαστά κολλέγια επιλέγοντας ακραίες «πολιτικά» ορθές τοποθετήσεις, απέναντι σε όποιον δεν ακολουθεί, ακόμη και αν συμφωνεί τους όρους της πολιτικής ορθότητας. Τους πολιτικούς της να αρνούνται αν αφουγκραστούν τον πολίτη, προσκολλημένοι στο άρμα της εξουσίας, αδυνατώντας να αντιληφθούν την αλλαγή των καιρών και την αμεσότητα της πληροφορίας, που αποδομεί τον ρόλο των μέσων, των δημοσιογράφων εντολοδόχων, της τηλεόρασης και των «πνευματικών» ταγών, συνεπικουρουντων του εκάστοτε καθεστώτος. Οι πολιτικοί, που γίνονται βιολογικά θύματα, πλέον του διχαστικού και πολεμικού λόγου τους.

Βαθιά ανθρωποκεντρικό, αποκαθηλώνει ιδεολογίες και ιδεολογήματα και μας εισάγει σε ένα κόσμο, όπου η μονάδα, ο άνθρωπος, αποτελεί το κυριάρχο στοιχείο. Προσωπικές, οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές , πολιτικές επιλογές, καθορίζονται από την μονάδα. Την ευαισθησία της, την απολυτότητα της, την ευελιξία της απέναντι στο σύντροφο, τον συνάδελφο, τον φίλο, το σύνολο, την Ευρώπη. Η κρίση της Ευρώπης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της Μεγάλης Βρετανίας, αποκτά έναν πιο ανθρώπινο χαρακτήρα. Αξιακή κρίση στο βασικό επίπεδο, το επίπεδο της μονάδας που συγκροτεί την Ένωση και με την ψήφο του την συγκρατεί , του Ευρωπαίου πολίτη. Ρατσισμός, ξενοφοβία, ομοφοβία αλλά και ο άκρατος φονταμενταλισμός της πολιτικής ορθότητας και ο φασισμός των κοινωνικών μειονοτήτων, παρουσιάζονται, μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνίας που πελαγοδρομεί δίχως ηθική πυξίδα από τα ερείπια του ΒΠΠ στην ευμάρεια των 80ς και την αποχαύνωση των ΜΜΕ και του lifestyle των 90ς, για να αντικρύσει τον 21ο αιώνα ,με λιγότερη ανθρωπιά και περισσότερο όγκο δεδομένων στο κινητό της, αλλά όχι στο χαρτί και την καρδιά της.

Η οικογενειακή ιστορία, μαζί με την ιστορία της παρέας των παλιών συμμαθητών, που μεγάλωσαν, βλέποντας τον κόσμο να αλλάζει και να τους προσπερνά, λειτουργεί σαν καμβάς για να ζωγραφίσει ο Κόου, με λεπτές γραμμές και έννοιες γεμάτες Βρετανικό σκωπτικό χιούμορ, την ιστορία, ανθρώπων που έζησαν τη ζωή τους στην αναμονή. Ανθρώπων που προδώθηκαν από το ιδεολογικό σύστημα που υποστήριξαν και κατέληξαν να αισθάνονται ξένοι στην ίδια τους τη χώρα. Γιατί η ατολμία, η απάθεια και η έλλειψη ενεργητικότητας σε συνδυασμό με το φημισμένο Βρετανικό φλέγμα τους οδήγησε να αναθεωρήσουν την ζωή τους, πολύ αργά. Ευρηματικός και πνευματώδης ο Κόου, μιλάει για τα αδιέξοδα της ανθρώπινης ζωής αλλά και την δυναμική της φιλίας, των σχέσεων , τη δύναμη του παρελθόντος, της παράδοσης, τη σύγκρουση των γενεών, των πολιτισμών, όλα μαζί περίτεχνα δομημένα σε ένα μυθιστόρημα που αποτελεί το μωσαικό της Ευρωπαικής διάσπασης και θα μνημονεύεται αργότερα από όσους πίστεψαν ότι η Ε.Ε. δεν είναι κάτι άλλο παρά Έθνη, που αποζητουν την ένωση, χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους. Ιδιαίτερα επίκαιρο μετά την άνοδο του Μπόρις Τζόνσον στην εξουσία.

Διαβάζεται συνοδεία μόνο και δίχως διακρίσεις τραγουδιών των NEW MODEL ARMY