Νέα κυβέρνηση, άλλα ήθη? Ο καιρός και τα έργα θα δείξουν. Εμείς πιστοί στο καλοκαιρινό ραντεβού μας προτείνουμε κάποια βιβλία, τον καλύτερο σύντροφο του ανθρώπου για τις διακοπές και τις ανάλογες μουσικές για συνοδεία της ανάγνωσης, σε παραλία, πλοίο, βουνό ή γραφείο. Η φετινή διαφορά, κάποια βιβλία με αστερίσκο, προτείνονται βάσει πρότερης εμπειρίας του συγγραφέα ή του εκδοτικού οίκου ή γιατί μας άγγιξε το θέμα του βιβλίου, με σκοπό μελλοντική παρουσίαση. Αναλυτικότερες παρουσιάσεις σε επόμενες αναρτήσεις, από το φθινόπωρο.
Σαντιάγο Ρονκαλιόλο- «Καρφίτσες στην άμμο» (Καστανιώτης)
Μια παρέα εφήβων στη Λίμα, βιώνει τις συνέπειες ενός σχολικού αστείου. Σε αντίθεση με την αντίστοιχη ιστορία του Κούντερα, οι ήρωες του βιβλίου στη δεκαετία του 90, ζουν σε μια ταραγμένη πόλη, σε ένα περιβάλλον που τα πάντα είναι σχετικά και η χώρα τελεί σε μια ακόμα υπό διαμόρφωση συνθήκη. Τρομοκρατία και αντίστοιχες κυβερνητικές τακτικές δημιουργούν την ιστορία του ενός εκ των ηρώων, που το φάντασμα του αξιωματικού πατέρα του, υπονομεύει τη ζωή του, σε ένα διαρκή αγώνα να σταθεί αντάξιος του, ήρωας στο αυστηρό ,περιβάλλον του Καθολικού σχολείου. Ο δεύτερος ήρωας, αναγνωρίζει την ομοφυλοφιλία του και ανδρώνεται μέσα από την ίδια ιστορία, αποδεικνύοντας, ότι η έννοια του ανδρισμού, δεν έχει πραγματικά σχέση με τις σεξουαλικές επιλογές. Η ρημαγμένη οικογένεια του τρίτου, με τον αλκοολικό πατέρα, την πρόνοια και την μητέρα που πέθανε από καρκίνο, συνηγορούν στην πιο φιλική στον αναγνώστη περσόνα, του καταφερτζή που κρατά τη θέση του ενήλικα στη ζωή μιας διαλυμένης οικογένειας. Ο τελευταίος ήρωας, κυνηγός του πραγματικού έρωτα, στο μεταίχμιο που ο κομπασμός γίνεται πραγματικότητα, με την πρώτη πραγματική φιλενάδα, θα είναι και ο καταλύτης μιας ιστορίας, ισορροπιών, στην άσκησης της εξουσίας στον σχολικό και τον εξωσχολικό χώρο.
Ένα αστείο στο σχολείο, μια καθηγήτρια αυστηρών αρχών ,με το δικό της φορτίο, αποτυχιών και προβλημάτων και μια παρέα εφήβων, που μπροστά στην απόγνωση της δημόσιας διαπόμπευσης, ξεκινούν ένα επικίνδυνο παιχνίδι, με τη νομιμότητα, την σκληρότητα και την εισαγωγή στον πραγματικό κόσμο. Ο Ρονκαλιόλο, απογειώνει το μυθιστόρημα, με πυκνή πλοκή βασισμένη σε που χαρακτήρες αποκαλύπτουν το παρελθόν τους, τα κίνητρα αλλά ταυτόχρονα εξελίσσονται αλλάζοντας ρόλους. Ένας θάνατος, μια απαγωγή, μια Λίμα στο έλεος των διακοπών ρεύματος και του αντάρτικου και μια παρέα εφήβων , που ανοίγουν την πόρτα από το σχολικό περιβάλλον και τις φάρσες της σχολικής αίθουσας, στην πραγματική παραβατικότητα και τις συνέπειες της, όταν και όπως υπάρξουν. Δυνατή Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, βασισμένη σε στέρεους χαρακτήρες και έντονο συναισθηματικό κόσμο, που η αληθοφάνεια της ιστορίας ενισχύει το τελικό αποτέλεσμα.
Τζόναθαν Κόου- «Μέση Αγγλία» (Πόλις)
Η Αγγλία του χαμένου μεγαλείου, μετά τον ΒΠΠ, οι νεότερες γενιές της απάθειας, της πολυπολιτισμικότητας, της πολιτικής ορθότητας αλλά και των ακραίων φαινομένων εθνικιστικής υπεροψίας, απεικονίζονται γλαφυρά από έναν Κόου σε μεγάλη φόρμα. Η επιστροφή της παρέας της «Λέσχης των τιποτένιων» σε ένα χρονικό της Αγγλίας, προσοχή , όχι της Μ. Βρετανίας στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα , έως το περίφημο Brexit.
Μια χώρα σε ύπνωση, μια χώρα που ένα μέρος της αγαπά το κανάλι και τον διαχωρισμό και ένα άλλο αποζητά την επαφή με την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο. Παράλληλα, η ζωή ενός εν δυνάμει συγγραφέα, μιας οικογένειας που αποχαιρετά τους παππούδες , για να συνεχίσουν γονείς και ενήλικα παιδιά, την ζωή τους στην Αγγλία των Ολυμπιακών αγώνων αλλά και του Αντι Ευρωπαισμού.Με σκωπτική ματιά, ο Κόου απαντά στο ερώτημα «Γιατί ψήφισαν όχι στην Ε.Ε.» οι Άγγλοι. Ίσως γιατί εφησυχάστηκαν ότι θα πήγαινε ο γείτονας τους να ψηφίσει «Ναι», αφήνοντας τελικά τους πραγματικά δυσαρεστημένους να πάρουν τα ινία στα χέρια τους. Η Αγγλία που βλέπει τις ταραχές να συνθλίβουν την κοινωνική ειρήνη και ασφάλεια στις μεγάλες πόλεις της. Την μπουρζουάδικη νεολαία της, να πηγαίνει σε ονομαστά κολλέγια επιλέγοντας ακραίες «πολιτικά» ορθές τοποθετήσεις, απέναντι σε όποιον δεν ακολουθεί, ακόμη και αν συμφωνεί τους όρους της πολιτικής ορθότητας.
Η οικογενειακή ιστορία, μαζί με την ιστορία της παρέας των παλιών συμμαθητών , λειτουργεί σαν καμβάς για να ζωγραφίσει ο Κόου, με λεπτές γραμμές και έννοιες γεμάτες Βρετανικό σκωπτικό χιούμορ, την ιστορία, ανθρώπων που έζησαν τη ζωή τους στην αναμονή. Ανθρώπων που προδώθηκαν από το ιδεολογικό σύστημα που υποστήριξαν και κατέληξαν να αισθάνονται ξένοι στην ίδια τους τη χώρα. Γιατί η ατολμία, η απάθεια και η έλλειψη ενεργητικότητας σε συνδυασμό με το φημισμένο Βρετανικό φλέγμα τους οδήγησε να αναθεωρήσουν την ζωή τους, πολύ αργά.Ευρηματικός και πνευματώδης ο Κόου, μιλά για το αδιέξοδο της ανθρώπινης ζωής αλλά και την δυναμική της φιλίας, των σχέσεων , τη δύναμη του παρελθόντος,της παράδοσης, τη σύγκρουση των γενεών, των πολιτισμών, όλα μαζί περίτεχνα δομημένα σε ένα μυθιστόρημα που αποτελεί το μωσαικό της Ευρωπαικής διάσπασης και θα μνημονεύεται αργότερα από όσους πίστεψαν ότι η Ε.Ε. δεν είναι κάτι άλλο παρά Έθνη, που αποζητουν την ένωση, χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους. Ιδιαίτερα επίκαιρο μετά την άνοδο του Μπόρις Τζόνσον στην εξουσία.
Ερίκ Βυϊγιάρ – «14Η Ιουλίου» (Πόλις)*
«Η Γαλλική Επανάσταση αρχίζει στις 28 Απριλίου του 1789, τη μέρα που ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης βιοτεχνίας χάρτινης ταπετσαρίας ανακοινώνει στο προσωπικό μειώσεις μισθών. Οι εργάτες εξεγείρονται, βάζουν φωτιά στις εγκαταστάσεις, τις λεηλατούν. Η Γαλλία είναι σε κρίση· οι άνθρωποι υποφέρουν. Ώσπου έρχεται αυτή η ατέλειωτη πνιγηρή νύχτα της 13ης Ιουλίου του 1789, μια νύχτα που όλοι την πέρασαν ξάγρυπνοι, γεμάτοι αγωνία. Το πρωί της 14ης Ιουλίου, με την άλωση της Βαστίλλης, η Επανάσταση είναι πλέον σε εξέλιξη. Ο Ερίκ Βυϊγιάρ μάς μεταφέρει το κλίμα εκείνης της ημέρας, εμφυσώντας πνοή σε τούτη τη μεγάλη εξέγερση που, με τον καιρό, το μήνυμά της ξεθώριασε σε εορταστικό απολίθωμα. Με αφετηρία το ανώνυμο πλήθος, το 14η Ιουλίου εστιάζει στη συλλογική αφήγηση των ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτά τα γεγονότα, αλλά ξεχάστηκαν από την επίσημη Ιστορία· μικρογραφίες όλο ζωή, που συνθέτουν από κοινού μια μεγαλειώδη τοιχογραφία.
Η άλωση της Βαστίλλης είναι ένα από τα πιο εμβληματικά συμβάντα όλων των εποχών. Μας αφηγήθηκαν, όμως, την ιστορία της όπως την έγραψαν οι επιφανείς, υπό την οπτική γωνία όσων δεν ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα. Το βιβλίο του Ερίκ Βυϊγιάρ διηγείται, αντίθετα, την ιστορία των αφανών που πράγματι άλωσαν τη Βαστίλλη. Είναι ένα βιβλίο χάρη στο οποίο η ημέρα της επετείου της Γαλλικής Επανάστασης, η ημέρα της εθνικής εορτής της Γαλλίας, μοιάζει να ανακτά το ορμητικό και ανυπότακτο μεγαλείο της.
Ένα βιβλίο με παθιασμένη γραφή, το οποίο καθιστά πρόδηλο αυτό που συνήθως λησμονούμε: η ελευθερία απαιτεί και την ισότητα όλων ενώπιον της Ιστορίας.»
Με την εγγύηση των εκδόσεων Πόλις.
Τζο Νέσμπο- «Μαχαίρι» (Μεταίχμιο)*
Δύο χρόνια,μετά την κυκλοφορίοα της έρχεται η συνέχεια της «δίψας», του προηγούμενου, δηλαδή, βιβλίου Jo Nesbo. Ο συγγραφέας τους επιφυλάσσει μια σκοτεινή συνέχεια που θα αγαπήσουν. Μια συνέχεια με πρωταγωνιστές αιχμηρά αντικείμενα, όπλα, φονικά και αδίστακτους εχθρούς που επιστρέφουν από το παρελθόν.
Συγκεκριμένα, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, ο γνωστός πια σε όλους ντετέκτιβ, Χάρι Χόλε ξυπνάει μετά από ένα άσχημο hangover, το οποίο τον βρίσκει γεμάτο με αίματα στα χέρια και στα ρούχα και με ένα μεγάλο ερωτηματικό για το τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Η πλοκή θα συνεχιστεί από εκεί που τελείωσε «Η δίψα» και συνδετικός κρίκος θα είναι τα μαχαίρια, με ένα παραδοσιακό μαχαίρι από την Ιάβα να βρίσκεται στο επίκεντρο. Τον επιθεωρητή που έχουν αγαπήσει εκατομμύρια αναγνώστες, τον περιμένει, δυστυχώς, η χειρότερη προσωπική του κόλαση, από την οποία πρέπει να επιβιώσει, και ενώ ο κόσμος του γκρεμίζεται, έχει να αντιμετωπίσει και έναν παλιό αιμοβόρο εχθρό.
Για το τέλος, κρατήσαμε μια δήλωση του Νορβηγού μαιτρ της αστυνομικής λογοτεχνίας για τον ήρωά του:
«Πάντα επέστρεφα στον Χάρι, είναι η αδελφή ψυχή μου. Βέβαια είναι ψυχή χαμένη στο σκοτάδι οπότε η εμπειρία της κατάδυσης σ’αυτήν είναι μεν συναρπαστική αλλά και συναισθηματικά εξαντλητική. Όμως ο Χάρι και η ιστορία του αξίζουν τις άγρυπνες νύχτες μου».
Εντουάρντ Λουί- «Ιστορία της βίας» (Αντίποδες)*
«Το δεύτερο μυθιστόρημα του Εντουάρ Λουί, ενός από τους πιο σημαντικούς νέους Γάλλους συγγραφείς, διαδραματίζεται με επίκεντρο ένα γεγονός που συμβαίνει τις πρώτες ώρες της 25ης Δεκεμ- βρίου. Ο Εντουάρ, που βρίσκεται μόνος του την ημέρα των Χριστουγέννων, φέρνει στο σπίτι του στο Παρίσι έναν τριαντάχρονο άντρα, ονόματι Ρεντά, αλγερινής καταγωγής. Επί αρκετές ώρες συζητούν, κάνουν έρωτα και κοιμούνται. Το επόμενο πρωί ο Ρεντά ξεσπά, απειλεί τον Εντουάρ με ένα πιστόλι, τον βιάζει και φεύγει. Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής, που μας διηγείται την ιστορία εκ των υστέρων, με ένα εκπληκτικό προφορικό ύφος, είναι ο ίδιος με το πρώτο μυθιστόρημα του Λουί, που υπήρξε εξαιρετικά επιτυχημένο και στην Ελλάδα (κυκλοφορεί η τρίτη έκδοση, 5η χιλιάδα). Δεν αναγνώριζα πια αυτά που έλεγα. Δεν αναγνώριζα πια τις ίδιες μου τις αναμνήσεις όταν τις αφηγούμουν· δεν αναγνώριζα πια αυτά που είχα ζήσει με τη μορφή που είχαν επιβάλει στην αφήγησή μου, έχανα τον εαυτό μου, ήξερα πως αν προχωρούσα σε αυτή την αφήγηση θα ήταν πολύ αργά για να γυρίσω πίσω, αυτό που θα ήθελα να πω θα χανόταν, αισθανόμουν πως αν ένα πράγμα δεν λεγόταν τη στιγμή που έπρεπε να ειπωθεί θα εξαφανιζόταν, χωρίς δυνατότητα επιστροφής, η πραγματικότητα θα απομακρυνόταν, θα διέφευγε, εκείνη τη στιγμή και για πάντα, καταλάβαινα πως υπήρχαν ορισμένες σκηνές, ορισμένα πράγματα που δεν θα έπρεπε να τα πω αν ήθελα να θυμάμαι τα πάντα, πως δεν μπορούμε να θυμόμαστε παρά ξεχνώντας, και πως αν με πίεζαν να θυμηθώ τότε ήταν που θα ξεχνούσα τα πάντα…»
Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ- «Αφηγήτρια ταινιών» (Αντίποδες)*
« Σ ένα μικρό χωριό στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία του νίτρου, ένα χαρισματικό κορίτσι αποκτά απρόσμενα το ρόλο της αφηγήτριας ταινιών. Οι άνθρωποι προτιμούν να ακούν εκείνη να αφηγείται και να ζωντανεύει μπροστά τους τις ταινίες παρά να τις βλέπουν στο σινεμά του οικισμού, και στριμώχνονται στο σπίτι της για να παρακολουθήσουν τις αυτοσχέδιες παραστάσεις της. Μέσα από την πορεία της μικρής αφηγήτριας, μεταφερόμαστε στο άνυδρο τοπίο της πάμπας, όπου η ζωή είναι σκληρή και απογυμνωμένη από κάθε κίνητρο να τη ζήσεις.
Ο Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ (γενν. 1950) είναι Χιλιανός συγγραφέας. Έχει τιμηθεί δύο φορές με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου της Χιλής, το 1994 και το 1996. Το μυθιστόρημά του El arte de la resurrección τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος Alfaguara στην Ισπανία το 2010. Παρότι το πρώιμο έργο του αποτελείται κυρίως από ποιήματα και διηγήματα, έγινε περισσότερο γνωστός ως μυθιστοριογράφος. Στο έργο του αποτυπώνεται η σκληρή ζωή της εργατικής τάξης της Χιλής στα μεταπολεμικά χρόνια. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το μυθιστόρημα Fatamorgana του έρωτα με μουσική μπάντα (Ελληνικά Γράμματα, 2000, μτφρ. Στράτος Ιωαννίδης).
Η Λένα Φραγκοπούλου γεννήθηκε το 1962 στη Λήμνο. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός, γαλλική και ισπανική φιλολογία στην Αθήνα. Η μετάφρασή της στη Ρεχέντα του Λεοπόλδο Άλας - Κλαρίν (Αίολος 2001) τιμήθηκε με το βραβείο Θερβάντες. Από τους αντίποδες κυκλοφορεί επίσης σε μετάφρασή της το μυθιστόρημα Άγρια ερημιά του Χεσούς Καρράσκο.»
Bythell Shaun- «Το ημερολόγιο ενός βιβλιοπώλη» (Key Books)*
“O Σον Μπάιθελ είναι ο ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Wigtown, του δεύτερου μεγαλύτερου παλαιοβιβλιοπωλείου της Σκοτίας. Οι στριφογυριστοί διάδρομοί του περιέχουν 100.000 βιβλία, τα οποία απλώνονται σε ράφια συνολικού μήκους 1,5 χλμ. και όλα αυτά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που βρέχεται από θάλασσα. Ένας σωστός παράδεισος για τους βιβλιόφιλους; Όχι ακριβώς...
Σε αυτό το έξυπνο και ξεκαρδιστικό ημερολόγιο, ο Σον προσφέρει μια εκ των έσω ματιά στον κόσμο του βιβλίου. Από τις δυσκολίες με τους εκκεντρικούς πελάτες και τις λογομαχίες με το δικό του προσωπικό μέχρι τα ταξίδια σε παλιές επαύλεις και οίκους πλειστηριασμών.
Η έξαψη της απροσδόκητης ανακάλυψης, τα κλασικά βιβλία, οι κρυφοί θησαυροί, οι ρυθμοί της μικρής πόλης, όλα μπλέκονται με έξυπνο και ζεστό τρόπο σε ένα βιβλίο για όσους... αγαπάνε τα βιβλία.”
Βασίλης Τζανακάρης-«Σμύρνη 1919-1922» (Μεταίχμιο)
100 σχεδόν χρόνια μετά το αιματοβαμμένο τέλος του μεγαλοιδεατισμού για την Ελλάδα, βιβλία σαν αυτό του Τζανακάρη, αποκαθιστούν ,βάσει στοιχείων και πηγών την πραγματικότητα και την ιστορική αλήθεια. Δίχως εμπάθεια, μισσαλοδοξία και πολιτικές παρωπίδες, μας παρουσιάζει μια Σμύρνη πεδίο έριδων μεταξύ πολιτκκών και θρησκευτικών αρχηγών, Ελλήνων, Τούρκων και Ευρωπαίων σε ένα παιχνίδι δύναμης που αποτέλεσε την χαριστική βολή στις ζωές του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Στο βιβλίο αυτό ο βραβευμένος συγγραφέας επανέρχεται στη Σμύρνη την τραγική περίοδο 1919-1922. Βλέπει όμως τα γεγονότα μέσα από τη σχέση δύο μεγάλων προσωπικοτήτων και πρωταγωνιστών αυτής της εποχής: του Ύπατου Αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη και του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου.
Ο συγγραφέας φωτίζει τα πολιτικά, στρατιωτικά, κοινωνικά, οικονομικά γεγονότα αυτής της περιόδου αξιοποιώντας υλικό από άμεσες πηγές (δημοσιεύματα στον τύπο, δημόσια έγγραφα) και συμπληρώνει τη γλαφυρή αφήγησή του με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Έκτωρ Γκαρσία/Φρανσέσκο Μιράλες – «Ικιγκάι-Τα μυστικά της Ιαπωνίας για μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή»*
«Σύμφωνα με τους Ιάπωνες, όλοι έχουμε ένα ικιγκάι, έναν λόγο ύπαρξης. Κάποιοι έχουν ήδη βρει το ικιγκάι τους κι έχουν επίγνωση αυτού, άλλοι το κουβαλάνε μέσα τους, αλλά το ψάχνουν ακόμα. Το ικιγκάι είναι ένα από τα μυστικά για μακρά, νεανική και ευτυχισμένη ζωή, σαν τη ζωή των κατοίκων της Οκινάουα, του νησιού με τον μακροβιότερο πληθυσμό στον κόσμο. Το βιβλίο αυτό αναλύει για πρώτη φορά τους τρόπους των αιωνόβιων Ιαπώνων για αισιόδοξη και δραστήρια ζωή, αποκαλύπτοντάς μας το πώς τρέφονται, πώς κινούνται, πώς δουλεύουν, πώς τα πάνε μεταξύ τους και -το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό- πώς βρίσκουν το ικιγκάι που δίνει νόημα στη ζωή τους και τους κάνει να ζουν εκατό χρόνια σε απόλυτα καλή φόρμα.»
Πατρίκ Ντεβίλ- «Χολέρα και πανούκλα» (Τόπος)
Η ζωή του Ελβετού Αλέξαντρ Γερσέν, θα μπορούσε χωρίς καν τα ιατρικά της επιτεύγματα να γίνει ταινία. Ένας άνθρωπος , γνήσια μετενσάρκωση στον 19ο και 20ο αιώνα του αναγεννησιακού ανθρώπου του Ντα Βίντσι. Αδάμαστο πνεύμα, που το διακατείχε η αγωνία να μην οδηγηθεί στην στασιμότητα. Ταξιδευτής, ερευνητής, επιστήμονας, εφευρέτης, οικολόγος, όλα μαζί σε μια προσωπικότητα, γεμάτη ιδιοτέλεια, προς τον εαυτό του και ανιδιοτέλεια για τους άλλους. Έγινε γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους για την απομόνωση του βακίλου της βουβωνικής πανώλης , που ονομάστηκε προς τιμή του Yersinia pestis.
Ο Ντεβίλ, με τη μορφή ενός παρατηρητή από το μέλλον, καταγράφει, σχολιάζει τον Γερσέν αλλά και τους συγχρόνους του , Ρου, Σελίν, Καλμέτ, Χάφκιν, Μέτσνικοφ, Βολμάν, κάνοντας ταυτόχρονα σχόλια, για μια Γαλλία και Ευρώπη αποικιοκρατική, που ανθίζει η επιστήμη και η λογοτεχνία, ο υπαρξισμός και ο υπερρεαλισμός και συμβαδίζουν παράλληλα στις πιο δημιουργικές αλλά και πιο σκοτεινές στιγμές του ανθρώπινου γένους. Ο άνθρωπος που ζει για την δημιουργία, πέρα από τις συμβάσεις, αλλά αναζητά την καλλιέπεια όταν βρίσκεται στον Δυτικό κόσμο, τιμάται ακόμα σήμερα στο Βιετνάμ, αλλά έχει ξεχαστεί στη Δύση. Ο Ντεβίλ σκιαγραφεί αυτόν τον πανεπιστήμονα, μέσα από τις επαφές του με οικογένεια, συνεργάτες, μέσα από κείμενα και δημιουργίες, χωρίς να αγιοποιεί.
«Καλοί οιωνοί» Neil Gaiman & Terry Pratchett (Selini)
Αν ο ορθολογισμός και η πίστη σας στους αριθμούς και τον καπιταλισμό, την Αυτοκρατορία και την Χριστιανική θρησκεία, χρειάζονται ένα δροσερό αεράκι χιούμορ και προκλητικής έλλειψης σοβαρότητας, οι Neil Gaiman & Terry Pratchett θα σας το προσφέρουν εδώ σε δόσεις μαμούθ. Εταιρικές εκπαιδεύσεις με πραγματικά όπλα, άγγελοι που αγαπούν τις αντίκες και τα καλά κρασιά, διάβολοι που θυμίζουν κακέκτυπο του Τζειμς Μπόντ και ένας Αντίχριστος, πιο φιλοσοφημένος και από του δύο πόλους του Καλού και του Κακού, σε μια ιστορία ανατροπών, παιδικής κι όχι μόνο φιλίας και τρόμου για την ανικανότητα του ανθρώπινου γένους που φιλοδοξεί να ανταγωνιστεί το Κακό σε αυτοκαταστροφικές τάσεις, περασμένα στο μπλέντερ του ανορθόδοξου, μαύρου, φλεγματικού Βρετανικού χιούμορ.
«Το τραγούδι του χιλμπίλη» Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς (Δώμα)
Τους αποκαλούν «λευκά σκουπίδια», «καθυστερημένους», «αιμομίκτες», «εξαρτημένους από συνταγογραφούμενα ναρκωτικά» και μια σειρά από χαρακτηρισμούς που τιμούν κάθε μεσοαστό, προοδευτικό, που ο φόβος του είναι αν θα αγοράσει το νεότερο μοντέλο κινητού και θα δώσει τον οβολό του στον ανθρωπιστικό έρανο της ΜΚΟ της επιλογής του. Ο Τζ.Ντ. Βανς είναι ένας από αυτή την μεγάλη ανθρώπινη μάζα των λευκών προλετάριων και μεσοαστών, που κατάφερε να ανέβει στο επόμενο σκαλί της κοινωνικής «εξέλιξης». Κατάφερε να αποφοιτήσει από το Λύκειο και στη συνέχεια από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο και τη Νομική σχολή του Γέιλ. Για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε πολλά περισσότερα από τα επιδόματα, που σπάνια δίνονταν στους λευκούς των Απαλαχίων, σαν και αυτών. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον συνεκτικό κρίκο, που με τόσο έξυπνο τρόπο λοιδορούν οι μεταμοντέρνοι προοδευτικοί του Δυτικού κόσμου,την οικογένεια.
Τα «λευκά σκουπίδια» μαθαίνουν από μικρά την αγάπη προς την οικογένεια, την αλληλοϋποστήριξη και την αγάπη στην σκληρή δουλειά. Σε πολλούς από αυτούς δεν αποδίδει, αλλά όλοι προσπαθούν. Ο Τζ.Ντ. Βανς, θα βρει την διέξοδο, μέσα από προγράμματα για τους ασθενείς οικονομικά πληθυσμούς που δίνουν τα καλά πανεπιστήμια, που θα ψάξει, με τη βοήθεια του σώματος των Πεζοναυτών, που θα γίνει το δεύτερο σπίτι του, μαζί με τη θητεία του στο Ιράκ. Δίχως καλλωπισμούς, ο Βανς μας οδηγεί σε ένα ταξίδι από την φτώχεια και την περιθωριοποίηση στην επιτυχία, για μια μεγάλη μερίδα του Αμερικάνικου πληθυσμού που την απομονώνουν και σνομπάρουν οι λευκοί αστοί των μεγαλουπόλεων, γιατί ακριβώς, είναι οι ρίζες τους, που θέλουν να ξεκόψουν. Ένα τραγούδι για την επιβίωση σε ένα κόσμο που έχει γίνει σκληρός για την λευκή πλειοψηφία, στην ίδια της την χώρα και εξηγεί ακριβώς τα φαινόμενα εκλογής προέδρων όπως ο Ν.Τραμπ.
Καλοκαιρινές Μουσικές Ακροάσεις
Soundtruck- “Voodoo”
Jimmy Barnes- “My criminal record”
Isabella Piana- “Seule la nuit”
Rory Gallagher- “Blues”
Duff Mc Kagan – “Tenderness”
Danny Worsnop- “Shades of blue”
Grand Magus- “Wolf God”
Tesla – “Shock”
Aaron Lewis –“State I m in”
Rival sons- “Feral roots”