Πεθαίνοντας στη σκηνή-"Είναι πολλά τα λεφτά Άρη"

Το φετινό καλοκαίρι, το πρώτο δίχως τους περιορισμούς του κορονοϊού, αλλά με την οικονομική κρίση του χειμώνα να συνεχίζει ακάθεκτη, με έβαλε σε σκέψεις. Η αιτία μουσική και όχι πολιτική ή οικονομική, η εμφάνιση τριών σχημάτων/καλλιτεχνών ( συν ένα) στη χώρα μας. Δεν είναι της ίδιας γενιάς, ούτε είναι της ίδιας ηλικίας. Κοινό χαρακτηριστικό τους, τα θέματα υγείας που ταλάνισαν βασικά μέλη τους αλλά και η ακράδαντη πίστη τους, στην επιταγή του ο καλλιτέχνης πεθαίνει στη σκηνή.

Η αρχή έγινε με τους NIGHTWISH. Οι Φιλανδοί, θρύλοι του οπερατικού, συμφωνικού metal, αποκαλέστε τους όπως σας αρέσει, άνοιξαν το Release Festival στην πλατεία νερού. Δεν θα ασχοληθώ με τον μέτριο (τουλάχιστον εκεί που βρισκόμουνα) ήχο, αλλά με μια εικόνα που στεναχώρησε και όχι μόνο εμένα. Αυτή μιας εγκύου στον 7ο μήνα που προσπαθούσε και εν τέλει τα κατάφερνε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των τραγουδιών, μην αφήνοντας νότα για νότα, που να μην την «χτυπήσει» παρόλο την πίεση της κοιλιάς και του αλαλάζοντος (υποθέτω) εμβρύου. Δεν ήταν μόνο οι φωνητικές ανάγκες, αλλά και η ορθοστασία, ευτυχώς αποφάσισε να βάλει επίπεδο παπούτσι και πάνω από όλα τα ασταμάτητο Headbanging που έκανε. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, για την ικανότητα του κοινού να σκέφτεται. Χειροκροτούσε σαν να μην υπάρχει αύριο, μια γυναίκα, που μόνο μεγάλες συμβολαιικές ρήτρες ή άδειοι τραπεζικοί λογαριασμοί, θα έπρεπε να την κάνουν να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια μιας τόσο προχωρημένης εγκυμοσύνης. Ναι όλα έγιναν με άδεια του γιατρού κτλπ. Τα έχω διαβάσει , ακούσει και είμαι σίγουρος ο καθένας μας στη σύντροφο του, θα επικροτούσε να ανεβεί για 90 λεπτά στη σκηνή και να χτυπιέται ποικιλοτρόπως. Είμαστε μεταλάδες άλλωστε και αντέχουμε. Για κάποιο περίεργο λόγο ότι ισχύει για τους κοινούς θνητούς δεν ισχύει για τη σκληρή μουσική. Η ίδια η Floor λίγες μέρες μετά την Αθηναϊκή τους εμφάνιση δήλωσε «Με μεγάλη λύπη, πρέπει να ακυρώσω τις εμφανίσεις μου στις 6 και 8 Ιουλίου. Ο λόγος ότι η κατάσταση της υγείας μου δεν μου επιτρέπει να ολοκληρώσω τις εμφανίσεις με υπευθυνότητα. Εξαντλήθηκα μετά τη χθεσινοβραδινή μου εμφάνιση με τους NIGHTWISH στη Φιλανδία. Σε βαθμό που κατέρρευσα και χρειάστηκε να μεταφερθώ με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί αποφάσισαν ότι το μωρό και εγώ είμαστε υγιείς χωρίς κάποια σοβαρή νόσο. Παρόλα αυτά είμαι κουρασμένη .Τόσο ώστε το να συνεχίσω να δουλεύω δεν είναι πλέον στις επιλογές μου. Ως εκ τούτου η εμφάνιση των NIGHTWISH στο Όσλο έπρεπε να ακυρωθεί.

Η Floor τον Οκτώβριο πριν την έναρξη της περιοδείας είχε χειρουργηθεί με επιτυχία για καρκίνο του μαστού όπως ανακοίνωσε η ίδια στα ΜΜΕ. Με μερικούς μήνες για επανέλεγχο και αποκατάσταση και μια εγκυμοσύνη σε εξέλιξη, αποφάσισε με τους υπόλοιπους NIGHTWISH μια περιοδεία, που θα ακολουθούνταν από μια παρατεταμένη διετή αποχή του σχήματος από τις εμφανίσεις. Δεν γνωρίζω αν αυτό θα σημάνει την διάλυση ή το παρκάρισμα επ αόριστό των NIGHTWISH και ήθελαν να αποχαιρετήσουν το κοινό τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ή να καλύψουν κάποια από τα κενά (οικονομικά) που δημιούργησε η έλλειψη εμφανίσεων λόγω του κορονοϊού. Βλέποντας όμως την εμφάνιση των NIGHTWISH καταλαβαίνω πόσο κοντά σε Ρωμαϊκή αρένα έχει πλησιάσει η ψυχαγωγία μας. Για να δούμε μια ακόμα ίσως τελευταία φορά τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη και ας είναι σε κατάσταση που εγκυμονεί, κινδύνους. Μα σίγουρα ρώτησε γιατρό, θα είναι το αντεπιχείρημα. Θα ξεκουράζεται στα ενδιάμεσα, θα προσέχει. Υπάρχει στην μαιευτική ο όρος επαπειλούμενη εγκυμοσύνη και η διαφορετική προσέγγιση των γιατρών ανά την υφήλιο. Ίσως μαζί με τον φόβο του θανάτου που της προξένησε η περιπέτεια της με τον καρκίνο, η Floor να ήθελε να κάνει μια δήλωση. Ίσως τα κίνητρα να ήταν καθαρά οικονομικά. Σε κάθε περίπτωση, είναι κρίμα να έχουμε τέτοιες ακραίες εμφανίσεις, που βάζουν σε έμμεσο ή και άμεσο κίνδυνο την υγεία εμβρύων και όλοι (εμού συμπεριλαμβανομένου ) να χαιρόμαστε γιατί προλάβαμε να την δούμε. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.

Πράγμα που με φέρνει στην δεύτερη εμφάνιση, όχι καλοκαιρινή, αυτή του Paul Di’anno.Μετά την πρόσφατη επιτυχημένη επέμβαση στα πόδια του, με τη βοήθεια και των IRON MAIDEN για να τα λέμε όλα, ο Di’anno με τη συνοδεία ενός καλού σχήματος αποτελούμενου από Έλληνες μουσικούς, έκανε μια συναυλία αφιερωμένη στα δύο πρώτα MAIDEN άλμπουμ. Μια κατάθεση ψυχής, από ένα καλλιτέχνη που ανά καιρούς έχει θέματα με το metal παρελθόν του , ξεχνά εσκεμμένα τα καλυτέρα του δημιουργήματα, αυτά με τους BATTLEZONE και βασανισμένος από τη ανέχεια και την χρόνια επιδείνωση της υγείας του, αποτελεί το εύκολο θύμα σε κάθε πρόταση συναυλίας. Στην Αθήνα, παρακολουθήσατε ένα Di’anno, που δεν είχε αναρρώσει πλήρως, με τον κουβά να τον περιμένει στο πλάι της σκηνής. Έναν άνθρωπο που όσο και αν τον αποθέωνε στην κυριολεξία το κοινό, έφτασε στα όρια του, γιατί απλά δεν αποθεραπεύεσαι μέσα σε μερικές εβδομάδες από τόσο δύσκολες επεμβάσεις. όμως το momentum και η εμπορική απήχηση/ζήτηση του “μόνο MAIDEN, μόνο τα δύο πρώτα άλμπουμ” στάθηκε δυνατότερο από την κοινή λογική και με τη βοήθεια του αναπηρικού αμαξιδίου, είδαμε μια συναυλία, που ένα χρόνο από τώρα θα δινόταν πολύ πιο τίμια, δίχως τον ίδιο τον τραγουδιστή , να αγγίζει τα όρια των αντοχών του. Αλλά δεν πειράζει είδαμε Di’anno, ακούσαμε τα δύο πρώτα MAIDEN, αν ζει και πως συνεχίζει, θα μας απασχολήσει, όταν διαβάσουμε την νεκρολογία του.

Τρίτο σχήμα που ήρθε το καλοκαίρι με τον τραγουδιστή του, να έχει αρκετά θέματα υγείας, αλλά να έχει επανέλθει και με αλλαγές, λόγω αποχωρήσεων λόγω ηλικίας. Οι SAXON με τον Brian Tatler (DIAMON HEAD) στην κιθάρα στη θέση του Paul Quinn που αποχώρησε από την ενεργό δράση λόγω ηλικίας, έδωσαν μαθήματα, ως συνήθως επί σκηνής. Με τον Biff Byford, να έχει δώσει χρόνο στον εαυτό του να αναρρώσει από την επέμβαση καρδιάς. Αεικίνητο στα πλαίσια της ηλικίας του και με φωνή αψεγάδιαστη, αποδεικνύοντας ότι αν προσέχεις και τηρείς κανόνες σχετικά με την υγεία και την κατάσταση σου, μπορείς να αποδώσεις πολύ καλύτερά από οτι σημερινοί τριαντάρηδες. Εδώ είναι η διαφορά, με άλλους. Οι SAXON δέχονται τις αλλαγές, λόγω ηλικίας , προσέχουν στα θέματα υγείας, φέρνουν νέο (γκουχ, γκουχ) αίμα και δεν προσπαθούν να ζήσουν μέρες του παρελθόντος. Αντίθετα με σωστή κατανομή δυνάμεων και με τον Byford να έχει πάρει το χρόνο του, ισοπέδωσαν ακόμα μια φορά το χωράφι της Μαλακάσας.

Στο ίδιο χωράφι, που ένας άλλος 77αρης, δεν διασώθηκε ούτε από τα χαμηλότερα κουρδίσματα, ούτε από τα μακρόσυρτα τζαμαρίσματα και αυτοσχεδιασμούς, ούτε από την αγάπη του κοινού. Ο Ian Gillan απέδωσε άψογα, όταν τραγουδούσε και όπως τραγουδούσε τα τραγούδια των DEEP PRUPLE. Με μια σειρά διαλειμμάτων πίσω από τη σκηνή για να πάρει αέρα, να ξεκουραστεί, με ελάχιστες από τις θρυλικές κραυγές του, με ένα σετ λιστ προσαρμοσμένο εν μέρει στην ηλικία του. Με το μικρόφωνο να τρέμει τις περισσότερες φορές στο χέρι του, με τις κραυγές να τον οδηγούν σε κάποια τραγούδια να κοκκινίζει από την υπερπροσπάθεια, με το κοινό να μην αντιλαμβάνεται τίποτα, παρά να ζει τη στιγμή.

Αλήθεια όταν έχει παίξει στο Ζάππειο σαν Ian Gillan στο φεστιβάλ της ΚΝΕ, θυμάστε πως τραγουδούσε ? Ναι μερικές δεκαετείς πριν αλλά και στο Ολυμπιακό Στάδιο, στο Λυκαβηττό. Δυστυχώς ο χρόνος είναι πανδαμάτορας και καλό θα είναι για τη δική μας υστεροφημία να τον σεβόμαστε, εμείς και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Θέλω να πιστεύω οτι η αγάπη του για το σανίδι, τον ώθησε σε συναυλίες που «χάσκει ο κ…μου να βγει η ψυχή ου» και όχι η άρνηση της πραγματικότητας.

Ειδικά με την προσθήκη του νέου (και σε ηλικία) κιθαρίστα Simon McBride ο Gillan είναι πλέον ο αδύναμος κρίκος στους DEEP PRUPRLE, όπως ήταν ο Coverdale“ στους WHITESNAKE που δεν προλάβαμε να δούμε , γιατί ακύρωσαν, λόγω ασθενειών (?) ή φτωχής προπώλησης (?) ή γιατί δεν τα έβρισκε με τα υπόλοιπα μέλη του σήματος ο David, που αποτελεί πλέον φωνητικά σκιά του εαυτού του και πήρε για βοηθό-αντικαταστάτη τον φέρελπι Dino Jelusic (Διόλου τυχαίο που πρόσφατα στη Γαλλία έπαιξαν με άλλο όνομα, οι WHITESNAKE- τα υπόλοιπα μέλη τους, με τον Jelusic στα φωνητικά/ σετ λιστ δεν γνωρίζω). Από αυτή την σειρά μόνο ο τεράστιος Glenn Hughes κρατά τα στάνταρντ αλλά δεν βλέπω να έχουμε την τύχη να περιοδεύει με το δικό του σχήμα που αποτίνει φόρο τιμής στα κλασσικά τραγούδια των DEEP PURPLE.

Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο αυτό είναι ένας προβληματισμός για την ανθρωποφαγία μέρους του κοινού. Τα συνηθέστερα σχόλια , για NIGHTWISH είναι, να παίξουν, γιατί μετά θα διαλύσουν και δεν θα τους ξαναδούμε. Έλα μωρέ 7 μηνών έγκυος είναι, εμένα η γιαγιά μου οκτώ μηνών δούλευε στο χωράφι. Η αντίστοιχα, για τον Di’anno ωραία θα τα πει και με το καροτσάκι δεν πειράζει, δεν θα κουράζεται, μια επεμβασούλα ήταν. Η για τον Gillan καλά τα λέει για την ηλικία του. Λες και αρνούμαστε να δεχτούμε τον άνθρωπο που ζορίζεται επι σκηνής , αγωνιώντας όλοι μας μόνο για το αποτέλεσμα, ένα ακόμα βίντεο και μια φωτογραφία στο κινητό μας. Προτιμώ το μοντέλο SAXON που πριν ξεκινήσουν έχουν ελέγξει ότι μπορούν να έχουν το επίπεδο σταθερό κι όχι με τον καιρό να μεταλλαχθούν σαν τους Purple σε ένα fusion rock σχήμα με φωνητικά ανά στιγμές. Όσο για το κοινό στο Ζάππειο και στο ΟΑΚΑ στο Smoke on the water δεν τραγούδησε ούτε στίχο μέχρι το πρώτο ρεφρέν ο Gillan. Σήμερα όλοι είναι πιο μαζεμένοι, εκτός αν πρόκειται να ανάψουν , ως γνωστοί ηλίθιοι, καπνογόνα ανάμεσα σε κόσμο ή να αποθανατίσουν το τραγούδι με το κινητό.

Ζούμε στην εποχή της ανθρωποφαγίας και δίνουμε τροφή σε συμπεριφορές που αναιρούν κάθε όριο απέναντι και για τον καλλιτέχνη. Τον πληρώνουμε για διασκεδαστή , όσο ακόμη αντέχει, για όσο αντέχει και χαμογελάμε, δίχως σκέψη, ίσως γιατί η σύνταξη φαντάζει μακριά για τους μικρούς και άπιαστο όνειρο για τους μεγάλους. Ίσως γιατί μέσα από τα ερείπια που τραγουδούν επι σκηνής, κλείνουμε τα μάτια και ταξιδεύομε σε δικές μας χαμένες νεότητες. Αν το ροκ κοινό έχει ευαισθησίες, νομίζω φέτος τις έβαλε, έμπρακτα, στην άκρη. Όχι ότι θα σταματούσε η συναυλία, αν δεν αγοράζαμε εισιτήρια, αν κάποιος έλεγε στη Floor ή τον Ian δεν πειράζει, κουτσούρεψε το σετ, για σήμερα, ώρα για ξεκούραση ή απόσυρση. Ποιος να το πει? Είναι πολλά τα λεφτά Άρη.

Υ.Γ Αφήνω το θέμα των GUNS N ROSES εκτός, γιατί όλα συνηγορούν ότι η φωνή πλέον δεν βγαίνει, αλλά δεν θα είμαι παρών στη συναυλία. Αντίστοιχα θέματα έχουν πλέον οι MOTLEY CRUE με τον Vince Neil να αποτελεί στόχο των κριτικών για την αδυναμία του στις ψηλές νότες και τους Sixx και Lee να κατηγορούνται ευθέως για προηχογραφημένα μέρη , αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία, που δεν θα περάσει από τα μέρη μας. Φοβάται τις ηλεκτρικές καταιγίδες (και ο νόων νοείτο)