Eric Burdon –“Don’t let me be misunderstood" «Χωρίς παρεξήγηση» (Ηλέκτρα)

Η θρυλική φωνή των Animals σε μια χορταστική βιογραφία του από τις εργατουπόλεις της Βορείου Αγγλίας στο Λος Άντζελες και την έρημο. Γυναίκες, ναρκωτικά μηχανές η αγάπη για τις αχανείς εκτάσεις από την Καλιφόρνια ως το Ισραήλ, κοινός παρονομαστής όλων τα μπλουζ. Ο Burdon δεν ξεχνά από που ξεκίνησε, απομυθοποιεί τα 60ς και την όποια επανάσταση, μιλά με τρυφερό τόνο για τα ψυχοτρόπα ναρκωτικά και την ζωή στο μεταίχμιο. Ευχαριστεί τους γονείς του και τον θεό που είναι ακόμη ζωντανός για να θυμάται και να διηγείται. Μια βιογραφία με χρονικά κενά αλλά και δυνατά σημεία, για έναν άνθρωπο που αγάπησε την μουσική κι αυτή του το ανταπέδωσε. Περνά σχετικά επιδερμικά την εκμετάλλευση από τις δισκογραφικές εταιρίες και τους μάνατζερς, την σχέση του με τον κινηματογράφο αλλά είναι ορμητικός όπως η προσέγγιση του στα μπλουζ σε ένα βιβλίο τίμιο, από την γνωριμία του με τον Hendrix μέχρι τη συμμετοχή του στην ταινία για τους Doors.

Η ζωή στα 60ς, η γνωριμία και φιλία με τον Hendrix, η ενοχή οτι ίσως μπορούσε να τον σώσει, είναι το πιο δυνατό κομμάτι της εμπειρίας του, μαζί με αυτό της εκμετάλλευσης από τους μάνατζερ όλων των ειδών. Καλλιτέχνης της αναζήτησης είτε μουσικά με τους Animals, New Animals, War είτε μέσω των ψυχοτρόπων ουσιών βλπ Lsd, o Burdon αποτελεί τον «ιδεαλιστή» δυτικό, με «αριστερή» σκέψη που στην πραγματικότητα, αγαπά την ελευθερία της Δύσης αλλά θεωρεί τον εαυτό του αντισυστημικό, χωρίς να παραμελεί την ανάγκη να πληρώνεται δίκαια για την εργασία του και να μένει σε ξενοδοχεία ανάλογα του στάτους του. Η πικρία του αποτυχημένου γάμου και η αμφιβολία για το όσο καλός πατέρας στάθηκε, θάβονται κάτω από τις αναμνήσεις της συνύπαρξης με σταρ του κινηματογράφου βλπ.Στιβ Μακ Κούιν και της μουσικής , σαν δύο ζωές να παλεύουν ποια θα υπερισχύσει της άλλης. Το τμήμα με την αναφορά στην RAF- Φράξια Κόκκινος Στρατός και η φυλάκιση ως ύποπτου για φιλική στάση προς τρομοκράτες , είναι από τα πιο διασκεδαστικά σημεία του βιβλίου, γιατί πραγματικά διαχωρίζουν μια μαγική φωνή, από έναν άνθρωπο που ζει σε μια Ευρώπη αλλαγών, δίχως να έχει αντιληφθεί το κύμα βίας και πολίτικων, ιδεολογικών ζυμώσεων.

Η πιο συγκινητική στιγμή του βιβλίου, είαι σίγουρα η γνωριμία του Burdon με το πραγματικό “Σπίτι του ήλιου” στη Νέα Ορλεάνη. Μια συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή με τον τραγουδιστή να συναντά το πεπρωμένο του. Επίσης φορτισμένη είναι η εμφάνιση του στο Σεράγεβο αν και το να αποκαλεί τους Σέρβους φασίστες, μαρτυρά οτι δεν έχει ιδέα για το τί συνέβη στον συγκεκριμένο εμφύλιο. Ίσως για αυτό και δεν μιλά πολύ για το Κόσοβο και το παιδί που με δάκρυα του ζητά να μεσολαβήσει ,να εμφανιστεί εκεί, γιατί τον χρειάζονται…

Ξεχωριστό είναι και το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου με την γνωριμία του τραγουδιστή με το Ελληνικό «ποπ» όπως το ονομάζει σχήμα των Πυξ Λαξ και τη συνεργασία μαζί τους. Τα σχόλια για την Ελλάδα που χαρακτηρίζει ως τριτοκοσμική, τη γνωριμία του με την "αγωνίστρια» υπουργό Μερκούρη (δείγμα της βαθιάς κατανόησης του Burdon για τον σύγχρονο πολιτικό χάρτη) που ήταν στο κοινό της συναυλίας του και την απογοήτευση του από τα Ελληνικά ξενοδοχεία, μέχρι να μείνει στο Κινγκ Τζορτζ, ως γνήσιος εστέτ μπλουζ μαν. Η αναφορά του στον σκηνοθέτη Αντώνη Κόκκινο και τη συμμετοχή του στην ταινία του «Ο αδελφός μου και εγώ», είναι αυτή που σώνει την κατάσταση, αλλά δεν μας γλυτώνει από τα μειδιάματα όταν αναφέρεται σε κόκκινα και μαύρα "φασιστικά’ συνθήματα στους τοίχους που ξεχωρίζει ως καλά και κακά από το χρώμα, δίχως να μπορεί να τα διαβάσει.

Αν τα 60ς και τα μπλουζ σας ενδιαφέρουν αξίζει να διαβάσετε ,την ιστορία του ανθρώπου που έκανε το “House of the rising sun” επιτυχία για να μην πάρει τίποτα από τα δικαιώματα του, αιώνιος έφηβος, αφελής αλλά κι αξιαγάπητος, ασθματικός και μπλουζίστας. Αν έχετε διάθεση να σκεφτείτε γιατί οι ροκ καλλιτέχνες και η πολιτική κρίση σπάνια συνάδουν, πάλι η «αθώα» ματιά του Burdon σε χώρες όπως η Σερβία, Γερμανία, Ελλάδα, Ισραήλ, Κατεχόμενα αλλά και Η.Π.Α θα σας πείσει οτι έκαστος στο είδος του και ο Burdon μόνο στο τραγούδι.