Νέα κυβέρνηση, άλλα ήθη? Ο καιρός και τα έργα θα δείξουν. Εμείς πιστοί στο καλοκαιρινό ραντεβού μας προτείνουμε κάποια βιβλία, τον καλύτερο σύντροφο του ανθρώπου για τις διακοπές και τις ανάλογες μουσικές για συνοδεία της ανάγνωσης, σε παραλία, πλοίο, βουνό ή γραφείο. Η φετινή διαφορά, κάποια βιβλία με αστερίσκο, προτείνονται βάσει πρότερης εμπειρίας του συγγραφέα ή του εκδοτικού οίκου ή γιατί μας άγγιξε το θέμα του βιβλίου, με σκοπό μελλοντική παρουσίαση. Αναλυτικότερες παρουσιάσεις σε επόμενες αναρτήσεις, από το φθινόπωρο. Σαντιάγο Ρονκαλιόλο- «Καρφίτσες στην άμμο» (Καστανιώτης) Μια παρέα εφήβων στη Λίμα, βιώνει τις συνέπειες ενός σχολικού αστείου. Σε αντίθεση με την αντίστοιχη ιστορία του Κούντερα, οι ήρωες του βιβλίου στη δεκαετία του 90, ζουν σε μια ταραγμένη πόλη, σε ένα περιβάλλον που τα πάντα είναι σχετικά και η χώρα τελεί σε μια ακόμα υπό διαμόρφωση συνθήκη. Τρομοκρατία και αντίστοιχες κυβερνητικές τακτικές δημιουργούν την ιστορία του ενός εκ των ηρώων, που το φάντασμα του αξιωματικού πατέρα του, υπονομεύει τη ζωή του, σε ένα διαρκή αγώνα να σταθεί αντάξιος του, ήρωας στο αυστηρό ,περιβάλλον του Καθολικού σχολείου. Ο δεύτερος ήρωας, αναγνωρίζει την ομοφυλοφιλία του και ανδρώνεται μέσα από την ίδια ιστορία, αποδεικνύοντας, ότι η έννοια του ανδρισμού, δεν έχει πραγματικά σχέση με τις σεξουαλικές επιλογές. Η ρημαγμένη οικογένεια του τρίτου, με τον αλκοολικό πατέρα, την πρόνοια και την μητέρα που πέθανε από καρκίνο, συνηγορούν στην πιο φιλική στον αναγνώστη περσόνα, του καταφερτζή που κρατά τη θέση του ενήλικα στη ζωή μιας διαλυμένης οικογένειας. Ο τελευταίος ήρωας, κυνηγός του πραγματικού έρωτα, στο μεταίχμιο που ο κομπασμός γίνεται πραγματικότητα, με την πρώτη πραγματική φιλενάδα, θα είναι και ο καταλύτης μιας ιστορίας, ισορροπιών, στην άσκησης της εξουσίας στον σχολικό και τον εξωσχολικό χώρο. Ένα αστείο στο σχολείο, μια καθηγήτρια αυστηρών αρχών ,με το δικό της φορτίο, αποτυχιών και προβλημάτων και μια παρέα εφήβων, που μπροστά στην απόγνωση της δημόσιας διαπόμπευσης, ξεκινούν ένα επικίνδυνο παιχνίδι, με τη νομιμότητα, την σκληρότητα και την εισαγωγή στον πραγματικό κόσμο. Ο Ρονκαλιόλο, απογειώνει το μυθιστόρημα, με πυκνή πλοκή βασισμένη σε που χαρακτήρες αποκαλύπτουν το παρελθόν τους, τα κίνητρα αλλά ταυτόχρονα εξελίσσονται αλλάζοντας ρόλους. Ένας θάνατος, μια απαγωγή, μια Λίμα στο έλεος των διακοπών ρεύματος και του αντάρτικου και μια παρέα εφήβων , που ανοίγουν την πόρτα από το σχολικό περιβάλλον και τις φάρσες της σχολικής αίθουσας, στην πραγματική παραβατικότητα και τις συνέπειες της, όταν και όπως υπάρξουν. Δυνατή Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, βασισμένη σε στέρεους χαρακτήρες και έντονο συναισθηματικό κόσμο, που η αληθοφάνεια της ιστορίας ενισχύει το τελικό αποτέλεσμα. Τζόναθαν Κόου- «Μέση Αγγλία» (Πόλις) Η Αγγλία του χαμένου μεγαλείου, μετά τον ΒΠΠ, οι νεότερες γενιές της απάθειας, της πολυπολιτισμικότητας, της πολιτικής ορθότητας αλλά και των ακραίων φαινομένων εθνικιστικής υπεροψίας, απεικονίζονται γλαφυρά από έναν Κόου σε μεγάλη φόρμα. Η επιστροφή της παρέας της «Λέσχης των τιποτένιων» σε ένα χρονικό της Αγγλίας, προσοχή , όχι της Μ. Βρετανίας στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα , έως το περίφημο Brexit. Μια χώρα σε ύπνωση, μια χώρα που ένα μέρος της αγαπά το κανάλι και τον διαχωρισμό και ένα άλλο αποζητά την επαφή με την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο. Παράλληλα, η ζωή ενός εν δυνάμει συγγραφέα, μιας οικογένειας που αποχαιρετά τους παππούδες , για να συνεχίσουν γονείς και ενήλικα παιδιά, την ζωή τους στην Αγγλία των Ολυμπιακών αγώνων αλλά και του Αντι Ευρωπαισμού.Με σκωπτική ματιά, ο Κόου απαντά στο ερώτημα «Γιατί ψήφισαν όχι στην Ε.Ε.» οι Άγγλοι. Ίσως γιατί εφησυχάστηκαν ότι θα πήγαινε ο γείτονας τους να ψηφίσει «Ναι», αφήνοντας τελικά τους πραγματικά δυσαρεστημένους να πάρουν τα ινία στα χέρια τους. Η Αγγλία που βλέπει τις ταραχές να συνθλίβουν την κοινωνική ειρήνη και ασφάλεια στις μεγάλες πόλεις της. Την μπουρζουάδικη νεολαία της, να πηγαίνει σε ονομαστά κολλέγια επιλέγοντας ακραίες «πολιτικά» ορθές τοποθετήσεις, απέναντι σε όποιον δεν ακολουθεί, ακόμη και αν συμφωνεί τους όρους της πολιτικής ορθότητας. Η οικογενειακή ιστορία, μαζί με την ιστορία της παρέας των παλιών συμμαθητών , λειτουργεί σαν καμβάς για να ζωγραφίσει ο Κόου, με λεπτές γραμμές και έννοιες γεμάτες Βρετανικό σκωπτικό χιούμορ, την ιστορία, ανθρώπων που έζησαν τη ζωή τους στην αναμονή. Ανθρώπων που προδώθηκαν από το ιδεολογικό σύστημα που υποστήριξαν και κατέληξαν να αισθάνονται ξένοι στην ίδια τους τη χώρα. Γιατί η ατολμία, η απάθεια και η έλλειψη ενεργητικότητας σε συνδυασμό με το φημισμένο Βρετανικό φλέγμα τους οδήγησε να αναθεωρήσουν την ζωή τους, πολύ αργά.Ευρηματικός και πνευματώδης ο Κόου, μιλά για το αδιέξοδο της ανθρώπινης ζωής αλλά και την δυναμική της φιλίας, των σχέσεων , τη δύναμη του παρελθόντος,της παράδοσης, τη σύγκρουση των γενεών, των πολιτισμών, όλα μαζί περίτεχνα δομημένα σε ένα μυθιστόρημα που αποτελεί το μωσαικό της Ευρωπαικής διάσπασης και θα μνημονεύεται αργότερα από όσους πίστεψαν ότι η Ε.Ε. δεν είναι κάτι άλλο παρά Έθνη, που αποζητουν την ένωση, χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους. Ιδιαίτερα επίκαιρο μετά την άνοδο του Μπόρις Τζόνσον στην εξουσία. Ερίκ Βυϊγιάρ – «14Η Ιουλίου» (Πόλις)* «Η Γαλλική Επανάσταση αρχίζει στις 28 Απριλίου του 1789, τη μέρα που ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης βιοτεχνίας χάρτινης ταπετσαρίας ανακοινώνει στο προσωπικό μειώσεις μισθών. Οι εργάτες εξεγείρονται, βάζουν φωτιά στις εγκαταστάσεις, τις λεηλατούν. Η Γαλλία είναι σε κρίση· οι άνθρωποι υποφέρουν. Ώσπου έρχεται αυτή η ατέλειωτη πνιγηρή νύχτα της 13ης Ιουλίου του 1789, μια νύχτα που όλοι την πέρασαν ξάγρυπνοι, γεμάτοι αγωνία. Το πρωί της 14ης Ιουλίου, με την άλωση της Βαστίλλης, η Επανάσταση είναι πλέον σε εξέλιξη. Ο Ερίκ Βυϊγιάρ μάς μεταφέρει το κλίμα εκείνης της ημέρας, εμφυσώντας πνοή σε τούτη τη μεγάλη εξέγερση που, με τον καιρό, το μήνυμά της ξεθώριασε σε εορταστικό απολίθωμα. Με αφετηρία το ανώνυμο πλήθος, το 14η Ιουλίου εστιάζει στη συλλογική αφήγηση των ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτά τα γεγονότα, αλλά ξεχάστηκαν από την επίσημη Ιστορία· μικρογραφίες όλο ζωή, που συνθέτουν από κοινού μια μεγαλειώδη τοιχογραφία. Η άλωση της Βαστίλλης είναι ένα από τα πιο εμβληματικά συμβάντα όλων των εποχών. Μας αφηγήθηκαν, όμως, την ιστορία της όπως την έγραψαν οι επιφανείς, υπό την οπτική γωνία όσων δεν ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα. Το βιβλίο του Ερίκ Βυϊγιάρ διηγείται, αντίθετα, την ιστορία των αφανών που πράγματι άλωσαν τη Βαστίλλη. Είναι ένα βιβλίο χάρη στο οποίο η ημέρα της επετείου της Γαλλικής Επανάστασης, η ημέρα της εθνικής εορτής της Γαλλίας, μοιάζει να ανακτά το ορμητικό και ανυπότακτο μεγαλείο της. Ένα βιβλίο με παθιασμένη γραφή, το οποίο καθιστά πρόδηλο αυτό που συνήθως λησμονούμε: η ελευθερία απαιτεί και την ισότητα όλων ενώπιον της Ιστορίας.» Με την εγγύηση των εκδόσεων Πόλις. Τζο Νέσμπο- «Μαχαίρι» (Μεταίχμιο)* Δύο χρόνια,μετά την κυκλοφορίοα της έρχεται η συνέχεια της «δίψας», του προηγούμενου, δηλαδή, βιβλίου Jo Nesbo. Ο συγγραφέας τους επιφυλάσσει μια σκοτεινή συνέχεια που θα αγαπήσουν. Μια συνέχεια με πρωταγωνιστές αιχμηρά αντικείμενα, όπλα, φονικά και αδίστακτους εχθρούς που επιστρέφουν από το παρελθόν. Συγκεκριμένα, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, ο γνωστός πια σε όλους ντετέκτιβ, Χάρι Χόλε ξυπνάει μετά από ένα άσχημο hangover, το οποίο τον βρίσκει γεμάτο με αίματα στα χέρια και στα ρούχα και με ένα μεγάλο ερωτηματικό για το τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ. Η πλοκή θα συνεχιστεί από εκεί που τελείωσε «Η δίψα» και συνδετικός κρίκος θα είναι τα μαχαίρια, με ένα παραδοσιακό μαχαίρι από την Ιάβα να βρίσκεται στο επίκεντρο. Τον επιθεωρητή που έχουν αγαπήσει εκατομμύρια αναγνώστες, τον περιμένει, δυστυχώς, η χειρότερη προσωπική του κόλαση, από την οποία πρέπει να επιβιώσει, και ενώ ο κόσμος του γκρεμίζεται, έχει να αντιμετωπίσει και έναν παλιό αιμοβόρο εχθρό. Για το τέλος, κρατήσαμε μια δήλωση του Νορβηγού μαιτρ της αστυνομικής λογοτεχνίας για τον ήρωά του: «Πάντα επέστρεφα στον Χάρι, είναι η αδελφή ψυχή μου. Βέβαια είναι ψυχή χαμένη στο σκοτάδι οπότε η εμπειρία της κατάδυσης σ’αυτήν είναι μεν συναρπαστική αλλά και συναισθηματικά εξαντλητική. Όμως ο Χάρι και η ιστορία του αξίζουν τις άγρυπνες νύχτες μου». Εντουάρντ Λουί- «Ιστορία της βίας» (Αντίποδες)* «Το δεύτερο μυθιστόρημα του Εντουάρ Λουί, ενός από τους πιο σημαντικούς νέους Γάλλους συγγραφείς, διαδραματίζεται με επίκεντρο ένα γεγονός που συμβαίνει τις πρώτες ώρες της 25ης Δεκεμ- βρίου. Ο Εντουάρ, που βρίσκεται μόνος του την ημέρα των Χριστουγέννων, φέρνει στο σπίτι του στο Παρίσι έναν τριαντάχρονο άντρα, ονόματι Ρεντά, αλγερινής καταγωγής. Επί αρκετές ώρες συζητούν, κάνουν έρωτα και κοιμούνται. Το επόμενο πρωί ο Ρεντά ξεσπά, απειλεί τον Εντουάρ με ένα πιστόλι, τον βιάζει και φεύγει. Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής, που μας διηγείται την ιστορία εκ των υστέρων, με ένα εκπληκτικό προφορικό ύφος, είναι ο ίδιος με το πρώτο μυθιστόρημα του Λουί, που υπήρξε εξαιρετικά επιτυχημένο και στην Ελλάδα (κυκλοφορεί η τρίτη έκδοση, 5η χιλιάδα). Δεν αναγνώριζα πια αυτά που έλεγα. Δεν αναγνώριζα πια τις ίδιες μου τις αναμνήσεις όταν τις αφηγούμουν· δεν αναγνώριζα πια αυτά που είχα ζήσει με τη μορφή που είχαν επιβάλει στην αφήγησή μου, έχανα τον εαυτό μου, ήξερα πως αν προχωρούσα σε αυτή την αφήγηση θα ήταν πολύ αργά για να γυρίσω πίσω, αυτό που θα ήθελα να πω θα χανόταν, αισθανόμουν πως αν ένα πράγμα δεν λεγόταν τη στιγμή που έπρεπε να ειπωθεί θα εξαφανιζόταν, χωρίς δυνατότητα επιστροφής, η πραγματικότητα θα απομακρυνόταν, θα διέφευγε, εκείνη τη στιγμή και για πάντα, καταλάβαινα πως υπήρχαν ορισμένες σκηνές, ορισμένα πράγματα που δεν θα έπρεπε να τα πω αν ήθελα να θυμάμαι τα πάντα, πως δεν μπορούμε να θυμόμαστε παρά ξεχνώντας, και πως αν με πίεζαν να θυμηθώ τότε ήταν που θα ξεχνούσα τα πάντα…» Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ- «Αφηγήτρια ταινιών» (Αντίποδες)* « Σ ένα μικρό χωριό στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν στα ορυχεία του νίτρου, ένα χαρισματικό κορίτσι αποκτά απρόσμενα το ρόλο της αφηγήτριας ταινιών. Οι άνθρωποι προτιμούν να ακούν εκείνη να αφηγείται και να ζωντανεύει μπροστά τους τις ταινίες παρά να τις βλέπουν στο σινεμά του οικισμού, και στριμώχνονται στο σπίτι της για να παρακολουθήσουν τις αυτοσχέδιες παραστάσεις της. Μέσα από την πορεία της μικρής αφηγήτριας, μεταφερόμαστε στο άνυδρο τοπίο της πάμπας, όπου η ζωή είναι σκληρή και απογυμνωμένη από κάθε κίνητρο να τη ζήσεις. Ο Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ (γενν. 1950) είναι Χιλιανός συγγραφέας. Έχει τιμηθεί δύο φορές με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου της Χιλής, το 1994 και το 1996. Το μυθιστόρημά του El arte de la resurrección τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος Alfaguara στην Ισπανία το 2010. Παρότι το πρώιμο έργο του αποτελείται κυρίως από ποιήματα και διηγήματα, έγινε περισσότερο γνωστός ως μυθιστοριογράφος. Στο έργο του αποτυπώνεται η σκληρή ζωή της εργατικής τάξης της Χιλής στα μεταπολεμικά χρόνια. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το μυθιστόρημα Fatamorgana του έρωτα με μουσική μπάντα (Ελληνικά Γράμματα, 2000, μτφρ. Στράτος Ιωαννίδης). Η Λένα Φραγκοπούλου γεννήθηκε το 1962 στη Λήμνο. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός, γαλλική και ισπανική φιλολογία στην Αθήνα. Η μετάφρασή της στη Ρεχέντα του Λεοπόλδο Άλας - Κλαρίν (Αίολος 2001) τιμήθηκε με το βραβείο Θερβάντες. Από τους αντίποδες κυκλοφορεί επίσης σε μετάφρασή της το μυθιστόρημα Άγρια ερημιά του Χεσούς Καρράσκο.» Bythell Shaun- «Το ημερολόγιο ενός βιβλιοπώλη» (Key Books)* “O Σον Μπάιθελ είναι ο ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Wigtown, του δεύτερου μεγαλύτερου παλαιοβιβλιοπωλείου της Σκοτίας. Οι στριφογυριστοί διάδρομοί του περιέχουν 100.000 βιβλία, τα οποία απλώνονται σε ράφια συνολικού μήκους 1,5 χλμ. και όλα αυτά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που βρέχεται από θάλασσα. Ένας σωστός παράδεισος για τους βιβλιόφιλους; Όχι ακριβώς... Σε αυτό το έξυπνο και ξεκαρδιστικό ημερολόγιο, ο Σον προσφέρει μια εκ των έσω ματιά στον κόσμο του βιβλίου. Από τις δυσκολίες με τους εκκεντρικούς πελάτες και τις λογομαχίες με το δικό του προσωπικό μέχρι τα ταξίδια σε παλιές επαύλεις και οίκους πλειστηριασμών. Η έξαψη της απροσδόκητης ανακάλυψης, τα κλασικά βιβλία, οι κρυφοί θησαυροί, οι ρυθμοί της μικρής πόλης, όλα μπλέκονται με έξυπνο και ζεστό τρόπο σε ένα βιβλίο για όσους... αγαπάνε τα βιβλία.” Βασίλης Τζανακάρης-«Σμύρνη 1919-1922» (Μεταίχμιο) 100 σχεδόν χρόνια μετά το αιματοβαμμένο τέλος του μεγαλοιδεατισμού για την Ελλάδα, βιβλία σαν αυτό του Τζανακάρη, αποκαθιστούν ,βάσει στοιχείων και πηγών την πραγματικότητα και την ιστορική αλήθεια. Δίχως εμπάθεια, μισσαλοδοξία και πολιτικές παρωπίδες, μας παρουσιάζει μια Σμύρνη πεδίο έριδων μεταξύ πολιτκκών και θρησκευτικών αρχηγών, Ελλήνων, Τούρκων και Ευρωπαίων σε ένα παιχνίδι δύναμης που αποτέλεσε την χαριστική βολή στις ζωές του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Στο βιβλίο αυτό ο βραβευμένος συγγραφέας επανέρχεται στη Σμύρνη την τραγική περίοδο 1919-1922. Βλέπει όμως τα γεγονότα μέσα από τη σχέση δύο μεγάλων προσωπικοτήτων και πρωταγωνιστών αυτής της εποχής: του Ύπατου Αρμοστή στη Σμύρνη Αριστείδη Στεργιάδη και του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου. Ο συγγραφέας φωτίζει τα πολιτικά, στρατιωτικά, κοινωνικά, οικονομικά γεγονότα αυτής της περιόδου αξιοποιώντας υλικό από άμεσες πηγές (δημοσιεύματα στον τύπο, δημόσια έγγραφα) και συμπληρώνει τη γλαφυρή αφήγησή του με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Έκτωρ Γκαρσία/Φρανσέσκο Μιράλες – «Ικιγκάι-Τα μυστικά της Ιαπωνίας για μια μακρά και ευτυχισμένη ζωή»* «Σύμφωνα με τους Ιάπωνες, όλοι έχουμε ένα ικιγκάι, έναν λόγο ύπαρξης. Κάποιοι έχουν ήδη βρει το ικιγκάι τους κι έχουν επίγνωση αυτού, άλλοι το κουβαλάνε μέσα τους, αλλά το ψάχνουν ακόμα. Το ικιγκάι είναι ένα από τα μυστικά για μακρά, νεανική και ευτυχισμένη ζωή, σαν τη ζωή των κατοίκων της Οκινάουα, του νησιού με τον μακροβιότερο πληθυσμό στον κόσμο. Το βιβλίο αυτό αναλύει για πρώτη φορά τους τρόπους των αιωνόβιων Ιαπώνων για αισιόδοξη και δραστήρια ζωή, αποκαλύπτοντάς μας το πώς τρέφονται, πώς κινούνται, πώς δουλεύουν, πώς τα πάνε μεταξύ τους και -το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό- πώς βρίσκουν το ικιγκάι που δίνει νόημα στη ζωή τους και τους κάνει να ζουν εκατό χρόνια σε απόλυτα καλή φόρμα.» Πατρίκ Ντεβίλ- «Χολέρα και πανούκλα» (Τόπος) Η ζωή του Ελβετού Αλέξαντρ Γερσέν, θα μπορούσε χωρίς καν τα ιατρικά της επιτεύγματα να γίνει ταινία. Ένας άνθρωπος , γνήσια μετενσάρκωση στον 19ο και 20ο αιώνα του αναγεννησιακού ανθρώπου του Ντα Βίντσι. Αδάμαστο πνεύμα, που το διακατείχε η αγωνία να μην οδηγηθεί στην στασιμότητα. Ταξιδευτής, ερευνητής, επιστήμονας, εφευρέτης, οικολόγος, όλα μαζί σε μια προσωπικότητα, γεμάτη ιδιοτέλεια, προς τον εαυτό του και ανιδιοτέλεια για τους άλλους. Έγινε γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους για την απομόνωση του βακίλου της βουβωνικής πανώλης , που ονομάστηκε προς τιμή του Yersinia pestis. Ο Ντεβίλ, με τη μορφή ενός παρατηρητή από το μέλλον, καταγράφει, σχολιάζει τον Γερσέν αλλά και τους συγχρόνους του , Ρου, Σελίν, Καλμέτ, Χάφκιν, Μέτσνικοφ, Βολμάν, κάνοντας ταυτόχρονα σχόλια, για μια Γαλλία και Ευρώπη αποικιοκρατική, που ανθίζει η επιστήμη και η λογοτεχνία, ο υπαρξισμός και ο υπερρεαλισμός και συμβαδίζουν παράλληλα στις πιο δημιουργικές αλλά και πιο σκοτεινές στιγμές του ανθρώπινου γένους. Ο άνθρωπος που ζει για την δημιουργία, πέρα από τις συμβάσεις, αλλά αναζητά την καλλιέπεια όταν βρίσκεται στον Δυτικό κόσμο, τιμάται ακόμα σήμερα στο Βιετνάμ, αλλά έχει ξεχαστεί στη Δύση. Ο Ντεβίλ σκιαγραφεί αυτόν τον πανεπιστήμονα, μέσα από τις επαφές του με οικογένεια, συνεργάτες, μέσα από κείμενα και δημιουργίες, χωρίς να αγιοποιεί. «Καλοί οιωνοί» Neil Gaiman & Terry Pratchett (Selini) Αν ο ορθολογισμός και η πίστη σας στους αριθμούς και τον καπιταλισμό, την Αυτοκρατορία και την Χριστιανική θρησκεία, χρειάζονται ένα δροσερό αεράκι χιούμορ και προκλητικής έλλειψης σοβαρότητας, οι Neil Gaiman & Terry Pratchett θα σας το προσφέρουν εδώ σε δόσεις μαμούθ. Εταιρικές εκπαιδεύσεις με πραγματικά όπλα, άγγελοι που αγαπούν τις αντίκες και τα καλά κρασιά, διάβολοι που θυμίζουν κακέκτυπο του Τζειμς Μπόντ και ένας Αντίχριστος, πιο φιλοσοφημένος και από του δύο πόλους του Καλού και του Κακού, σε μια ιστορία ανατροπών, παιδικής κι όχι μόνο φιλίας και τρόμου για την ανικανότητα του ανθρώπινου γένους που φιλοδοξεί να ανταγωνιστεί το Κακό σε αυτοκαταστροφικές τάσεις, περασμένα στο μπλέντερ του ανορθόδοξου, μαύρου, φλεγματικού Βρετανικού χιούμορ. «Το τραγούδι του χιλμπίλη» Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς (Δώμα) Τους αποκαλούν «λευκά σκουπίδια», «καθυστερημένους», «αιμομίκτες», «εξαρτημένους από συνταγογραφούμενα ναρκωτικά» και μια σειρά από χαρακτηρισμούς που τιμούν κάθε μεσοαστό, προοδευτικό, που ο φόβος του είναι αν θα αγοράσει το νεότερο μοντέλο κινητού και θα δώσει τον οβολό του στον ανθρωπιστικό έρανο της ΜΚΟ της επιλογής του. Ο Τζ.Ντ. Βανς είναι ένας από αυτή την μεγάλη ανθρώπινη μάζα των λευκών προλετάριων και μεσοαστών, που κατάφερε να ανέβει στο επόμενο σκαλί της κοινωνικής «εξέλιξης». Κατάφερε να αποφοιτήσει από το Λύκειο και στη συνέχεια από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο και τη Νομική σχολή του Γέιλ. Για να φτάσει εκεί, χρειάστηκε πολλά περισσότερα από τα επιδόματα, που σπάνια δίνονταν στους λευκούς των Απαλαχίων, σαν και αυτών. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον συνεκτικό κρίκο, που με τόσο έξυπνο τρόπο λοιδορούν οι μεταμοντέρνοι προοδευτικοί του Δυτικού κόσμου,την οικογένεια. Τα «λευκά σκουπίδια» μαθαίνουν από μικρά την αγάπη προς την οικογένεια, την αλληλοϋποστήριξη και την αγάπη στην σκληρή δουλειά. Σε πολλούς από αυτούς δεν αποδίδει, αλλά όλοι προσπαθούν. Ο Τζ.Ντ. Βανς, θα βρει την διέξοδο, μέσα από προγράμματα για τους ασθενείς οικονομικά πληθυσμούς που δίνουν τα καλά πανεπιστήμια, που θα ψάξει, με τη βοήθεια του σώματος των Πεζοναυτών, που θα γίνει το δεύτερο σπίτι του, μαζί με τη θητεία του στο Ιράκ. Δίχως καλλωπισμούς, ο Βανς μας οδηγεί σε ένα ταξίδι από την φτώχεια και την περιθωριοποίηση στην επιτυχία, για μια μεγάλη μερίδα του Αμερικάνικου πληθυσμού που την απομονώνουν και σνομπάρουν οι λευκοί αστοί των μεγαλουπόλεων, γιατί ακριβώς, είναι οι ρίζες τους, που θέλουν να ξεκόψουν. Ένα τραγούδι για την επιβίωση σε ένα κόσμο που έχει γίνει σκληρός για την λευκή πλειοψηφία, στην ίδια της την χώρα και εξηγεί ακριβώς τα φαινόμενα εκλογής προέδρων όπως ο Ν.Τραμπ. Καλοκαιρινές Μουσικές Ακροάσεις Soundtruck- “Voodoo” Jimmy Barnes- “My criminal record” Isabella Piana- “Seule la nuit” Rory Gallagher- “Blues” Duff Mc Kagan – “Tenderness” Danny Worsnop- “Shades of blue” Grand Magus- “Wolf God” Tesla – “Shock” Aaron Lewis –“State I m in” Rival sons- “Feral roots”

I am really surprised why an artist who belongs to the heavy genre , when he decides to take off the clothing of the heavy music genre, the aggressiveness and the anger, reveals such depth of sentiments and such a variety of expressions, In his second solo work Danny Worsnop continue to surprises us in the best possible way. He moves away from the country rock style of his first work and embraces Northern Soul and the Chicago blues. In his solo work for one more time decides to deal with sensitive subjects such as breaking up, loss, but also the unconditional love with a voice that finds its origins in the best moments of Northern Soul to give us an excellent album in every department. If you combine the rhythm of “Tomorrow” with its the lyrics you will have to ask yourself about the artist and his mental state, how more tragically sincere he could be. More than enjoyable in his second solo wok, a treat for the aficionados of good music. 8,5/10

The first solo work of the THE ANSWER singer is about his son who was born with the Down syndrome. The album has a strong message, an optimism that really uplifts you. In reality is an open letter from the father to his son, that he will always be by his side. It is also a message on how to deal in general with the difficulties we find everyday in our life, as simple people. Musically Neeson's voice and the compositions owes a lot to the classic American rock of the late 60s,early 70s Neil Young, CSNY, BUFFALO SPRINGFIELD but also to his fellow Irish man Van Morrison.An album that is more a soul testimony, of low temper tunes but of high sentimental volume. 6,5/10

Athenian Southern hard rockers, return with a new line up and their second full length album. The South is here, present but with a bit more modern production and an AOR sensitivity that comes closer to the mainstream, I would say that you could find more easy elements from.BLACKFOOT, 38 SPECIAL and the more modern American rock scene. On the other hand the guitars pay tribute to ZZ TOP, ALLMAN BROTHERS, LYNYRD SKYNYRD of the first era but overall their sound is much closer to newer bands like ς CADILAC THREE without so strong the country feeling. Standout track is “Stay” which deserves to be a radio hit, with its catchy melody. 6,5/10

Σαν αναγνώστης του συγγραφέα, θα έπρεπε να ντρέπομαι, που άργησα να το διαβάσω και ακόμη περισσότερο να το παρουσιάσω, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ… Μετά από καιρό έχουμε ένα Χόρνμπυ σε μεγάλη φόρμα. Με όχημα ή σκηνικό να θέλετε την μεταπολεμική Μεγάλη Βρετανία και μια κοπέλα που ασφυκτιά στον Βορά και ονειρεύεται την χειραφέτηση της μέσα από την κωμωδία, μας δίνει ένα πολύ όμορφο βιβλίο, για την ενηλικίωση, όχι μόνο της κεντρικής ηρωίδας αλλά και της Βρετανικής κοινωνίας. Οι σαπουνόπερες του BBC και τα ιδιωτικά κανάλια αντίπαλοι τους είναι το σκηνικό, στο οποίο η Αγγλική κοινωνία, αρχίζει να ωριμάζει. Να αντιμετωπίζει το διαζύγιο, την γυναίκα με άποψη (χειραφέτηση), τον άνδρα που είναι άβουλος, εργατικός αλλά δεν ικανοποιεί την ιδέα των μοντέρνων σχέσεων. Η Σούζι η κεντρική ηρωίδα με την «αφέλεια» της επαρχιώτισσας του Αγγλικού Βορά ,των καλλιστείων και του «καλού γάμου» βιώνει την αναγνώριση, την τηλεοπτική αγάπη αλλά και το κενό του “Swinging London”. Οι δύο σεναριογράφοι της σειράς, ο ένας ομοφυλόφιλος με τάσεις για φιλολογική αναγνώριση και ο άλλος σε σεξουαλική σύγχυση με αυξημένη ανάγκη να ζει από απλώς όσα γράφει, είναι το δίδυμο, του «ρεαλιστή» ενάντια στον «καλλιτέχνη». Τα γιν και γιανγκ που χωριστά δεν μπορούν να αποδώσουν και που ο καταλύτης στην δημιουργική τους σχέση, είναι η γεμάτη ζωντάνια αλλά και επαρχιακή ευθύτητα Σούζι. Ο παραγωγός Ντένις με τον κρυφό έρωτα για την πρωταγωνίστρια αλλά και διαχειριστή του «τηλεοπτικού τσίρκου» επί σκηνής, ακροβατεί ανάμεσα σε έναν διαλυμένο γάμο και έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Παρέα με την Βρετανική κοινωνία που κάνει βήματα στην αλλαγή αντίληψης της αποδεχόμενη σιγά σιγά την ομοφυλοφιλία, την γυναικεία έμπρακτη χειραφέτηση, το διαζύγιο, οι ήρωες του βιβλίου, γήινοι και απτοί, βρίσκουν τον δρόμο τους και συνεχίζουν, δέσμιοι συμβιβασμών ή απόρριψης των συμβιβασμών, ζωντανοί ,όπως ο συνεπιβάτης μας στην διπλανή θέση στο μετρό. Γεμάτοι αγωνίες, προβλήματα και ελάχιστη από την τηλεοπτική δόξα, που θα κουβαλήσουν οι αντίστοιχοι τους στη δεκαετία του 80. Το τέλος του σήριαλ, δεν σηματοδοτεί το τέλος του βιβλίου. Ο Χόρνμπυ τολμά να μας μεταφέρει στο σήμερα, στην εποχή της αναβίωσης και λατρείας του ρετρό, του ιντερνέτ και των διαδικτυακών δημοπρασιών. Οι κεντρικοί ήρωες, οι περισσότεροι συνεχίζουν, αλλαγμένοι, αλλά η ανάγκη της επιβεβαίωσης ,της επιβίωσης, ανάλογα με τον καθένα συνεχίζουν να υπάρχουν και δίνουν έναν τόνο ρομαντισμού αλλά και γλυκόπικρης ωρίμανσης στα τελευταία βήματα πριν το τέλος, σε ένα βιβλίο, που διαβάζεται σαν κομεντί και αποκτά στη διάρκεια της αφήγησης, τον χαρακτήρα χρονικού, ενός κόσμου που αλλάζει, χωρίς το όνειρο να παύει να ισχύει, αλλά και να πραγματώνεται σε προσωπικό επίπεδο όσο και αν οι καιροί δεν είναι πια ίδιοι. Πνευματώδης, ανθρώπινος, καθημερινός, κάνει τους ήρωες του να μας αγγίξουν, με απλό λόγο και σύνθετα νοήματα, που ποτέ δεν κουράζουν. Χόρνμπυ σε φόρμα και μάλιστα μεγάλη. Διαβάζεται συνοδεία Tony Bennett- Diana Krall – Love is here to stay

"Μια μίξη Ρέιμοντ Κάρβερ και Μυριβήλη, στα Βαλκάνια,του αίματος, των θρησκειών, των παραδὀσεων και των δεισιδαιμονιών, εκεί που ιδεολογίες, θησκείες και έρωτας αποικτούν το άρωμα της γης και της στάχτης" Η φετινή κυκλοφορία (παλιότερη δουλειά) του μεγαλύτερου (κατ εμέ) σύγχρονου Βαλκάνιου συγγραφέα του Μίροσλαβ Πένκοφ, είναι στα χέρια μας. Μια μίξη Ρέιμοντ Κάρβερ και Μυριβήλη, στο πρώτο του ολοκληρωμένο μυθιστόρημα. Έχει προηγηθεί ως εκδοτική γνωριμία μαζί του, μια μαγευτική συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ανατολικά της Δύσης». Η μαγεία του Πένκοφ έγκειται στο οτι μιλά για καθημερινά ζητήματα, για ανθρώπους καθημερινούς, που μόνο τα τεχνητά σύνορα, τους χωρίζουν στα Βαλκάνια, που έχουν σφυρηλατηθεί δεσμοί αίματος, συγγένειας και αγάπης, με κοινά έθιμα, οικογενειακές φιλίες, πέρα από κράτη και θρησκείες. Ίσως το καλύτερο αντίδοτο στους λανθασμένους εθνικισμούς, που αδυνατούν να κρατήσουν την εθνική ταυτότητα αλλά να δεχτούν, οτι τα Βαλκανικά Κράτη είναι αποτέλεσμα ζυμώσεων και επιμειξιών που λειτούργησαν για χρόνια και στάθηκε αδύνατον σταματήσει ο Κομμουνισμός, ο άκρατος Καπιταλισμός ή το φανταμενταλιστικό Ισλάμ. Βαθιά ανθρώπινο, μιλά σε κάθε έναν από εμάς, που αναγνωρίζει στα βουνά της Μακεδονίας τον δωρικό τρόπο ζωής, με ρίζες στην μητέρα γη, πέρα από τους -ισμους που άλλαξαν την εθνική συνείδηση και την ανθρώπινη συμπεριφορά με τις αρχές του 20 ου αιώνα. Οι αναφορές στους Έλληνες αναστενάρηδες, την κατάληψη από τα πνεύματα των αγίων, την αυτοεξορία και τη σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό το ριζωμένο στην παράδοση αλλά και τα πάθη του παρελθόντος και το σύγχρονο, που εκμεταλλεύεται τις πληγές του παρελθόντος, για να αλλοιώσει συνειδήσεις και τοπία, είναι η πραγματική «μαγεία» του Πέτκοφ. Ο «Αμερικάνος» εγγονός έρχεται να γνωρίσει την «κληρονομιά» του, τον παππού του, τον πραγματικό έρωτα αλλά και να δεθεί δυνατά με τις ρίζες μιας παράδοσης, που κρατά από τα χρόνια του Βαλκανικού μεσαίωνα, σε ένα ξέφρενο γαϊτανάκι συναισθημάτων, αποκαλύψεων και συγκρούσεων, ενδο οικογενειακών, ενδοκοινοτικών και ενίοτε διακοινοτικών. Ο Πέτκοφ μας μεταφέρει στον γνώριμο επαρχιακό κόσμο, που θα δούμε στα χωριά της Μακεδονίας, της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, στον κόσμο που απέτυχαν οι πολιτικές ιδεολογίες και έμειναν ζωντανές οι ανθρώπινες σχέσεις, με τη μορφή αγάπης, μίσους ,προδοσίας , με την κάλυψη των θρησκειών που αιματοκύλισαν τα Βαλκάνια από τον Μεσαίωνα και μετά αλλά και οι αρχαίες δοξασίες που μετουσιώθηκαν σε έθιμα Χριστιανικά για να επιζήσουν. Βιβλίο ενάντια στους –ισμους στην εποχή που διεθνισμός και εθνικισμός διεκδικούν την προσοχή μας. Διαβαζεται συνοδεία του Villagers of Ioannina- Riza

Όταν η ιδιωτικότητα και η ελευθερία της σκέψης αποτελεί έγκλημα…η Στάζι ξέρει, η Άννα Φάντερ, μιλά με θύτες και θύματα μιας εποχής τόσο κοντινής και τόσο απόμακρης, στην καρδιά της Ευρώπης. Το συγκεκριμένο βιβλίο έπεσε στα χέρια μου, όταν το εντόπισα στην Έκθεση βιβλίου το φθινόπωρο του 18. Το διάβασμα του ήταν μια πολυτέλεια, γιατί οι ιστορίες που περιέχει είναι σκληρές, αδιανόητες για όλους εμάς, που έχουμε μάθει να ζούμε κατά το δοκούν, στον Δυτικό κόσμο, με τον έλεγχο των προσωπικών ελευθεριών να είναι πολύ πιο συγκεκαλυμμένος. Ταυτόχρονα επειδή πρόκειται για πραγματικές προσωπικές ιστορίες που συνέλεξε η Αυστραλέζα δημοσιογράφος Άννα Φάντερ, έχει την αίσθηση και την οσμή της πρώην Ανατολικής Γερμανίας σήμερα. Τη νοσταλγία για την ασφάλεια και την σταθερότητα, σε μια χώρα που τα πάντα ήλεγχε το κράτος. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η πρόθυμη συνεργασία και να απεμπολήσεις την ατομικότητα σου, προς όφελος του κρατικού καλού, του Σοσιαλιστικού ιδεώδους. Απλά πράγματα, όπως κάθε οργανωμένη θρησκεία ο εφαρμοσμένος σοσιαλισμός, πήρε το ναζιστικό πρότυπο παρακολούθησης και το εξέλιξε σε μια χώρα όπου ο καθένας ήταν εν δυνάμει καταδότης. Η Φάντερ, ξεκινά την αφήγηση της με την ιστορία μια γυναίκας από τη Λειψία που αναζητεί τις συνθήκες θανάτου του συντρόφου της Τσάρλι, που αν η τοποθεσία της Λειψίας άλλαζε σε Χιλή με Πινοσέτ, όλοι θα έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ και συνεχίζει με μικρές ανθρώπινες ιστορίες. Μια γυναίκα που το παιδί της για να ζήσει πρέπει να εγκαταλειφθεί στη Δυτική Γερμανία για καλύτερη ιατρική περίθαλψη. Μιας σπουδάστριας της Γιούλια, τη δεκαετία του 80 που λάτρευε τις ξένες γλώσσες και πίστευε στη εναλλακτική πρόταση που αποτελούσε η Α.Γερμανία απέναντι στην παρακμάζουσα Δύση. Όμως η ερωτική σχέση της με έναν «ξένο», Ιταλό και η άρνηση της να γίνει πράκτορας, θέτει σε κίνδυνο όλη της την οικογένεια, κινούμενη στα όρια των αντοχών της Στάζι. -«Δεσποινίς , δεν είστε άνεργη» της αγριοφώναξε. -«Και βέβαια είμαι» είπε η Γιούλια. «Αλλιώς γιατί να βρίσκομαι εδώ πέρα?». - «Εδώ είναι Γραφείο εργασίας, όχι Γραφείο ανεργίας. Δεν είστε άνεργη: «ψάχνετε για δουλειά». -Η Γιούλια δεν πτοήθηκε « Ψάχνω για δουλειά» της είπε, «επειδή είμαι άνεργη»… -Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει δυνατά…. «Δεν υπάρχει ανεργία στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας!» Η πτώση του Τείχους, η αναίμακτη διάλυση της Στάζι, η εξαφάνιση των αρχείων και η ανασύσταση τους από μια μικρή ομάδα ατόμων καθώς πολλά από αυτά τα στοιχεία δεν πρέπει να κυκλοφορήσουν, για να μη διαταράξουν τη ζωή όσων επέζησαν, συνδυάζονται με τη νοσταλγία της σπιτονοικοκυράς της Άννα, για την ασφάλεια της πρώην Α. Γερμανίας με την οικονομική ευστάθεια, που βασίζεται στο Κράτος. Όλοι έχουμε κάτι, αυτό που μα δίνει απλόχερα το κράτος. Οι μεθυσμένοι στο δάσος στην ενωμένη Γερμανία, μακάριοι μέσα στο αλκοόλ και την αποτυχία να ενταχθούν σε οποιοδήποτε καθεστώς είναι πολλοί πιο ανθρώπινοι από τους πρώην πράκτορες της Στάζι που η Φάντερ ανακαλύπτει με αγγελίες και διηγούνται τις ιστορίες τους, δίχως ίχνος οι περισσότεροι μεταμέλειας. Οι συγκρίσεις με το προηγούμενο καθεστώς της Γερμανίας το Ναζιστικό και τις πρακτικές του είναι αναπόφευκτες και απλά τονίζουν τις ομοιότητες των απολυταρχικών καθεστώτων. Μικρές ανθρώπινες αλήθειες, ιστορίες όπως αυτή του ροκ μουσικού Κλάους Ρενφτ , που έπρεπε να καταδώσει για να επιζήσει ή απλά να χαθεί στη λήθη τη μπίρας. Ιστορίες δίχως πολιτικά κίνητρα, ανθρώπων ,που ζήτησαν απλά δικαιώματα, όπως της ελεύθερης μετακίνησης, της ελεύθερης σκέψης, της ιδιωτικότητας, αλλά εγκλωβίστηκαν μία νύχτα πίσω από συρματοπλέγματα, με την οικογένεια τους στην άλλη πλευρά ενός τεχνητού τείχους, μέχρι να έρθει η αλήθεια για τον Χόνεκερ, τον Μίλκε και την παρέα τους, με τις επαύλεις κτλπ.. Ιστορίες τρέλας, που θυμίζουν Κάφκα στο πολυτελές κτίριο της Στάζι με το ειδικό σούπερ μάρκετ… Αν διαβάσετε αυτό το βιβλίο και νοσταλγήσετε την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας έχετε δύο επιλογές, ψυχίατρο ή να αγοράσετε καθρέφτη για να φτύσετε τον εαυτό σας. Ακούγεται συνοδεία δισκογραφίας των RAMMSTEIN

Όταν ο Λόβκραφτ συνάντησε τον Κάρπεντερ, στην Ελληνική ύπαιθρο...με φόντο την Ελλάδα της κρίσης Πρώτη ολοκληρωμένη συγγραφική παρουσία για τον Μιχάλη Δαγκλή με μια συλλογή , ιστοριών τρόμου. Ο συγγραφέας δηλώνει λάτρης των ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 80 και αυτό φαίνεται με έντονο τρόπο στις ιστορίες του. Η κινηματογραφική ματιά, ο ρυθμός στην εμφάνιση του «κακού» αλλά και η τελική λύτρωση, έχουν έντονο το οπτικό στοιχείο. Προσωπικά στοιχεία, από την Ελλάδα της κρίσης αλλά και αναφορές σε θέματα που έχουν απασχολήσει πρόσφατα την κοινή γνώμη , Γερμανικά εγκλήματα πολέμου, κατοχή, ασθένειες βοοειδών κάνουν τα κείμενα του, να μιλάνε με μεγαλύτερη αμεσότητα στον σημερινό αναγνώστη ιστοριών τρόμου. Από τον Λοβκραφτ, στον Πόε και τον Μάστερτον υπάρχει δρόμος αλλά υπάρχει και μια κοινή συνισταμένη, ο τρόμος μπροστά στην έκφραση του κακού. Το κακό όχι πάντα ως απόρροια του υπερφυσικού ή μεταφυσικού αλλά και του ίδιου μας του ανθρώπινου εαυτού και ψυχισμού. Αν προσθέσουμε στην συγγραφική παλέτα του Δαγκλή τους Κιούμπρικ και Αρτζέντο αλλά και τον μεγάλο Κάρπεντερ, ολοκληρώνεται εύκολα το χρωματικό φάσμα που κινείται ο συγγραφέας. Οι ιστορίες διαφέρουν σε μέγεθος, ανάπτυξη χαρακτήρων, δομή, αλλά όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο. Το κακό είτε με τη μορφή της ανθρώπινης απληστίας, βίας, απέχθειας, είτε με την μορφή του αρχαίου, αρχέγονου, υπερφυσικού στοιχείου, είτε με τη μορφή του άγνωστου ιου που έρχεται για να μας υπενθυμίσει την θνητότητα μας. Το ομότιτλο διήγημα , μας μεταφέρει στην Κρήτη του 1948. Άνθρωποι, φτώχια, ενδο οικογενειακή βία, η λέπρα και η απομόνωση, τα σφουγγάρια και ο πλουτισμός από το μόχθο του σφουγγαρά στο βυθό. Μια ιστορία ηθογραφική με απρόσμενο κριτή έναν κάτοικο της θάλασσας, αδέκαστο, γιατί βιώνει τα πάντα ψυχρά, δίχως συναισθηματισμούς. Μια δουλεμένη ιστορία, με γλωσσικά ατοπήματα, που οφείλονται στην προσπάθεια του συγγραφέα, να μιμηθεί ή να αποδώσει καταστάσεις μάλλον ξένες στο στοιχείο του. Ίσως η πιο στέρεη ιστορία του βιβλίου. Πολύ πιο κινηματογραφικό, με επιρροές από ταινίες τρόμου των 80ς το «Η νύχτα των νεογνών» αποτελεί μια πολύ πετυχημένη μεταφορά του τρόμου, των απέθαντων ψυχών στο σήμερα, εμπλέκοντας ιστορία, μύθο και έναν ήρωα που έχει ξεπηδήσει από τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Από τις πολύ καλές στιγμές του βιβλίου, ειδικά σαν σύλληψη, θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο μέγεθος καθώς μας αφήνει πεινασμένους για το κάτι παραπάνω στην πλοκή. Το «Ζητείται φαροφύλακας» είναι ο φόρος τιμής στον Λόβκραφτ, μεταφερμένος στις Ελληνικές θάλασσες. Αν και το διήγημα είναι σύντομο, έχει έντονο το στοιχείο του τρόμου του φανταστικού και ακόμη και το τέλος του αν και μάλλον εύκολο ως λύση δείχνει τις επιρροές του συγγραφέα. Το «Κρύα χνώτα» είναι ίσως το πιο αδύναμο από τις πέντε ιστορίες, με θέματα που ο επιμελητής ύλης θα μπορούσε να απαλείψει, ασυμβατότητες τοπογραφικές, χρονικές και μια ιστορία που είναι έξυπνη σαν ιδέα αλλά έχει ουσιαστικά αναπτυχθεί περισσότερο σαν σκαρίφημα, χωρίς να πάρει την ανάπτυξη που θα μπορούσε. Ακόμη μια φορά, γλωσσικά υστερεί και υποπίπτει σε λάθη, που αν και δεν ξενίζουν, κάνουν το υλικό να φέρνει πιο κοντά σε b movie παρά σε ταινία τρόμου Α΄ διαλογής. Στο τελευταίο διήγημα του, ο Δαγκλής στο «Μια κρυμμένη αλήθεια» μεταφέρει το στοιχείο του φανταστικού στον Πειραιά των στερεοτύπων. Ρουμάνος, σκληρός, αδίστακτος διαρρήκτης, που δεν λυπάται τα θύματα του, στοχοποιεί μια ηλικιωμένη στο κέντρο του Πειραιά. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και το κακό παραμονεύει σε πολλές μορφές, κάνοντας εύκολα τον θύτη θύμα. Πετυχημένη η προσαρμογή στο σήμερα, του μύθου του σαρκοβόρου αρπακτικού. Το βιβλίο του Δαγκλή, διαβάζεται άνετα. Η κινηματογραφική γραφή του, βοηθά, αλλά ταυτόχρονα, σε κάποια σημεία η εμμονή σε απλουστευτικές εκφράσεις και ιδιωματισμούς, καθώς και κάποιες ανακολουθίες μειώνουν την απόλαυση ενός βιβλίου, βασισμένου στην κινηματογραφικό τρόμο όπως τον οριοθέτησε η δεκαετία του 80, μείγμα σπλάτερ και παραφυσικού, με γερές δόσεις τρόμου από την σχολή του 19ου αιώνα με το υπερφυσικό και το προαιώνιο κακό να παραμονεύουν. Αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους του είδους, χωρίς να διεκδικεί δάφνες συγγραφικής δεινότητας (θα απολάμβανα κάποιες ιστορίες να έχουν δουλευτεί περισσότερο σε επίπεδο χαρακτήρων) έχει μερικές πολύ καλές ιδέες που αντισταθμίζουν την απλότητα και την επαναληψιμότητα, που το χαρακτηρίζουν σε γλωσσικό επίπεδο.

Η αφρόκρεμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας, σε ένα ταξίδι, μακριά από τα πάθη της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, προς τη γνώση και την αυτογνωσία. Ένα ιστορικό γεγονός, που παραμένει εκτός εμβέλειας των ντρονς της ιστορίας, αλλά οι κυματισμοί του, επηρέασαν την πολιτική και πολιτιστική Ελλάδα, μέχρι τη δεκαετία του 90, διαμορφώνοντας ανθρώπους, που κυριάρχησαν δημιουργικά εντός και εκτός συνόρων. Οι μαρτυρίες από ιστορικές εποχές ζυμώσεων, είναι αυτές, που εξανθρωπίζουν την ιστορία και δείχνουν στις μετέπειτα γενιές το μέγεθος των γεγονότων, μετρημένο στην ανθρώπινη κλίμακα, που τελικά είναι και η πιο σημαντική. Με τον Ελληνικό εμφύλιο, να είναι πια γεγονός και ήδη, τα Δεκεμβριανά, να πληγώνουν την μεταπολεμική αλλά όχι μετεμφυλιακή Ελλάδα, μια θαρραλέα κίνηση από τον διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, Οκτάβ Μερλιέ, έμελλε να δώσει μια απρόσμενη διέξοδο σε μεγάλη μερίδα, Ελλήνων εν τη γενέσει διανοούμενων, αριστερών κυρίως πολτικών αποχρώσεων, που ακόμη δεν είχαν παγιδευτεί πλην των οργανωμένων στο ΚΚΕ, στο διχαστικό ιστό και τις αδελφοκτόνες συμπεριφορές. Ένα πρόγραμμα υποτροφιών, σε ανθρώπους των γραμμάτων, τεχνών αλλά και επιστήμονες που θα ενίσχυε ταυτόχρονα τη Γαλλική πολιτιστική και πολιτική επιρροή στην Ελλάδα, που διαφαινόταν η πορεία της προς την Αγγλική γλώσσα και τις Η.Π.Α, ήταν το αποκύημα των προσπαθειών του Μερλιέ. Στα ονόματα των 150 υποτροφιών διαβάζουμε αυτά των Κανδύλη, Βαλσάμη, Βεάκη, Κριεζή, Χωραφά, Σβορώνου, Κριαρά Κ, Κριαρά Ε, Καστοριάδη, Γληνού. Το ταξίδι, με τις πρωτόγνωρες συνθήκες για τους Έλληνες, που βρέθηκαν ξαφνικά σε πρωινά αγγλικού τύπου στο «Ματαρόα» και στη συνέχεια, είχαν τη μικρή οδύσσεια του σιδηροδρομικού ταξιδιού μέσω Ιταλίας, Ελβετίας, με τρένα που συχνά δεν είχαν σχεδιαστεί για μεταφορά επιβατών, αποτελεί μια μικρή ιστορία, θάρρους, ελπίδας και αισιοδοξίας, για μια «χαμένη» γενιά. Η Ελβετική συμπεριφορά σε αντίθεση με την ανθρωπιστική στάση του Ερυθρού Σταυρού, που είδε στους Έλληνες πρόσφυγες, πηγή μολυσματικών ασθενειών και τους αντιμετώπισε με καραντίνα, αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντα ευτράπελα, που καταγράφει η Ανδρικοπούλου. Ο ουσιαστικός πυρήνας του βιβλίου είναι οι αναμνήσεις των Αξελού, Μανουηλίδη, Μαρινόπολου, Νειάδα μαζί με υλικό του Γαλλικού Ινστιτούτου. Από το συρτάρι της μνήμης, ανασύρονται ψηφίδες που δημιουργούν με φόντο τη σκοτεινή μεταπολεμική Αθήνα, ένα φωτεινό σκηνικό αισιοδοξίας. Η αναμονή, μετά την επιλογή με συνέντευξη όσων θα φύγουν, οι ετοιμασίες, η επιλογή του πλοίου, που αργοπορούσε επιδεικτικά, η μέρα της αναχώρησης και τα δάκρυα χαράς για το αύριο, αλλά και λύπης για όσα έμειναν και θα έμεναν πίσω, για πολλά χρόνια, είναι ενδεικτικά του φορτισμένου κλίματος, που τόσο ζωντανά, μεταφέρει μέσα από τις προσωπικές μαρτυρίες η συγγραφέας - ερευνήτρια. Το πέρασμα του χρόνου, αμβλύνει αναμνήσεις, εντυπώσεις, αλλά το αίσθημα της απελευθέρωσης, της σωτηρίας, της διαδρομής προς μια χώρα γεμάτη προοπτικές, μεταφέρεται ακόμα και σήμερα ατόφιο, ζωντανό και σε συγκινεί ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Οι άνθρωποι αυτοί, αποτελούσαν μέρος της πνευματικής εν τη γενέσει της Ελληνικής αφρόκρεμας, που ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου, επέλεξε για να βοηθήσει, εις βάρος είναι η αλήθεια ανθρώπων, που δεν ενστερνίζονταν τις «αριστερές» πεποιθήσεις που και ο ίδιος είχε. Σαν ιστορικό γεγονός όμως έδωσε την ευκαιρία σε ένα μέρος της Ελληνικής διανόησης, να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον, πιο φιλικό και για αυτό και μόνο το λόγο, το ταξίδι του «Ματαρόα», έχει την αίσθηση της κιβωτού του Νώε, από μια χώρα που ο εμφύλιος πόλεμος και η αριστερή μισαλλοδοξία, θα κυλούσε στο αίμα για μια ακόμα πενταετία. Μια ιστορική μαρτυρία, της δύναμης της νεότητας και της αποφασιστικότητας, να επιβιώσει και να δημιουργήσει, φτάνει να υπάρξει λίγη βοήθεια. Όταν η Ευρώπη, χωρίς να έχει το σημερινό μοντέλο της Ε.Ε, βοηθούσε ακόμη, όπου υπήρχε ανάγκη, γιατί το πνεύμα του ανθρωπισμού, δεν είχε χαθεί κάτω από τον μανδύα της οικονομικής ένωσης. Το «Ταξίδι του Ματαρόα» είναι επίκαιρο, δυνατό και με πάμπολλα σχόλια και ερωτήματα που θα αφορούσαν το σήμερα, γιατί το 1945, δείχνει για ακόμα μια φορά τόσο κοντά, ειδικά για τους νέους ανθρώπους. Διαβάζεται με τη συνοδεία του ISIS: Oceanic, Μάνου Χατζιδάκη και μελοποιημένου Οδυσσέα Ελύτη

'Ένας πρώην πράκτορας της CIA μιλά για τις ηθικές "εκτροπές" της υπηρεσίας αλλά και το σωφρονιστικό σύστημα των Η.Π.Α. μέσα από τη δική του εμπειρία ως φυλακισμένος για καθαρά πολιτικούς λόγους. Αδυσώπητα ρεαλιστικό, καθηλώνει και τρομοκρατεί" Τί σημαίνει το ίδιο το σύστημα που υπηρετείς πιστά, να σε απορρίπτει, γιατί τολμάς να διακατέχεσαι από τις αρχές και τις αξίες που έκαναν την χώρα σου, μεγάλη? Ο Τζων Κυριάκου στέλεχος της CIA. μίλησε δημόσια για το φαινόμενο του βασανισμού κρατουμένων στον "πόλεμο των Η.Π.Α κατά της τρομοκρατίας" μετά την 11/9. Διαφώνησε με το να εκπαιδευτεί σε παρόμοιες τεχνικές αν και ο ίδιος επέλεξε εκτός από στρατηγικός αναλυτής, να αναλάβει δράση στα εμπόλεμα πεδία. Η αγάπη του για την δημοκρατία και τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, τον στοχοποίησε, από την κυβέρνηση του πιο φαύλου Αμερικανού προέδρου, του "προοδευτικού", Ομπάμα. Κατηγορήθηκε για κατασκοπεία, αποκάλυψη διαβαθμισμένων πληροφοριών και καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριάντα μηνών, μετά από συμφωνία, αφού απειλήθηκαν ηθικά, οικονομικά ο ίδιος και η οικογένεια του και το αμερικάνικο κράτος τους υπέδειξε τον δρόμο. Μικρή ποινή ως παραδειγματισμός ή μερικές δεκαετίες, ακόμη και αν οι κατηγορίες εναντίον του ήταν έωλες. Η φυλάκιση του έγινε, θεωρητικά, σε ένα κέντρο ανοικτής εργασίας. Στην πραγματικότητα σε αντίθεση με τη γνώμη του δικαστή και του κρατικού κατηγόρου, ο Κυριάκου φυλακίστηκε σε μια φυλακή χαμηλής ασφάλειας, παρέα με ναρκέμπορους, παιδόφιλους και οικονομικούς εγκληματίες. Ο ίδιος ήταν αποφασισμένος να μην «σπάσει» και το κατάφερε. Η διήγηση του, για το πως οι δεξιότητές που απέκτησε στην CIA, τον βοήθησαν είναι ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον μέρος του βιβλίου. Η παρουσίαση της τραγικής κατάστασης του "σωφρονιστικού" συστήματος των Η.Π.Α, από την ποιότητα των δεσμοφυλάκων και άλλων υπαλλήλων του Σωφρονιστικού συστήματος, μέχρι την εξαθλίωση του υγειονομικού συστήματος περίθαλψης των φυλακών σε αφήνει άναυδο. Ειδικά το τελευταίο μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα Ναζιστικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Λίγο πριν το θάνατο, σου δίνουν ιβουπροφαίνη, ως αντιφλεγμονώδες, αντιπυρετικό. Τα παραδείγματα του εμφραγματία κρατούμενου που περίμενε, αν έρθει κάποιος υπάλληλος στο ιατρείο, του κρατουμένου με καρκίνο τελικού σταδίου που έκανε τέσσερις μήνες για να μεταφερθεί σε νοσοκομείο, όπου και αφέθηκε χωρίς περίθαλψη απλώς να πεθάνει, αλλά και ενός κατάγματος του ίδιου του συγγραφέα σε κάνουν να αισθανθείς οίκτο για τους κρατουμένους ακόμα και τους παιδόφιλους. Από την άλλη ο ρατσισμός των φυλακών, με τους Αφροαμερικάνους και Ισπανόφωνους που μεταφέρουν την υπο κουλτούρα του δρόμου και τους «Άρειους» που εκπροσωπούν μαζί με την Ιταλική μαφία τους λευκούς, θυμίζει ταινία, που δεν θέλεις σίγουρα να ζήσεις αλλά και να δεις. Γλαφυρός, παραστατικός και με τη βοήθεια των «γραμμάτων από το Λορέττο», που δημοσίευσε σε ιστοσελίδες στη διάρκεια της ποινής του, ο Κυριάκου, δείχνει ότι έχει κότσια. Καταγγέλλει καταστάσεις (πλήρης λογοκρισία και παρακολούθηση επικοινωνίας) και πρόσωπα οχι επώνυμα, γιατί αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα εξάμηνη απομόνωση, μέσα από την ίδια την φυλακή. Διατηρεί την αξιοπρέπεια του και αποδέχεται τους κανόνες, αλλά οχι και τον σαδισμό των αμόρφωτων φυλάκων, που επιθυμούν να ισοπεδώσουν τον κρατούμενο ως άνθρωπο. Φύλακες που είναι κατά προτίμηση αποτυχημένοι των σωμάτων ασφάλειας και του Στρατού και πήραν τη δουλειά λόγω συγγενείας, ακολουθώντας οικογενειακές παραδόσεις. Το άλλο τμήμα του βιβλίου, παρακολουθεί την "διαμάχη" του Κυριάκου με την κυβέρνηση των Η.Π.Α και τη CIA. Πώς με ψευδείς κατηγορίες, τον τσάκισαν οικονομικά με δικαστικά έξοδα δυσθεώρητα. Του στέρησαν την εργασία αλλά και το δικαίωμα συνταξιοδότησης, ενώ υποχρέωσαν και τη σύζυγο του, στέλεχος της CIA σε παραίτηση. Όλο το σύστημα κινήθηκε εναντίον του, γιατί μίλησε δημόσια για κάτι γνωστό τα βασανιστήρια της CIA σε ξένους υπηκόους στα πλαίσια των αντιτρομοκρατικών πολέμων της. Εικονικοί πνιγμοί και εκτελέσεις, και πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές των Η.Π.Α και που ο Ομπάμα υποστήριξε ως την τελευταία μέρα της θητείας του. Σε αντίθεση με τον Κυριάκου, τον πρώτο που μίλησε και έγινε το εξιλαστήριο θύμα, υψηλόβαθμα στελέχη που έδωσαν πραγματικά διαβαθμισμένες πληροφορίες στον τύπο, όπως το όνομα του στρατιώτη που σκότωσε τον Μπιν Λάντεν, αλλά παρέμειναν "καλά" παιδιά για το σύστημα γλύτωσαν δίχως γρατζουνιά .Το «Φυλακισμένος πράκτορας» αποτελεί ένα παράδειγμα πως σε τσακίζει όταν θέλει το σύστημα, αν δεν ακολουθήσεις τις επιταγές του. Παραδείγματα φίλων του Κυριάκου που αντιμετώπισαν αντίστοιχη αντιμετώπιση περιγράφονται στο βιβλίο. Όπως και ανθρώπων που βάσει πολύ σκληρών νόμων περί εξαρτησιογόνων ουσιών και επειδή οι ίδιοι είχαν πίστη στο δικαστικό σύστημα και δεν δέχθηκαν εξωδικαστικούς συμβιβασμούς ποινών, βρέθηκαν με βαριές ποινές, για κατηγορίες που στην ουσία ήταν αν οχι αστήρικτες, τουλάχιστον μικρής βαρύτητας. Δυστυχώς όπως επισημαίνει σωστά ο Κυριάκου, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών φορτώνει με εικοσαετείς καθείρξεις βαποράκια και αφήνει ελευθέρους εμπόρους εφόσον οι τελευταίοι "συνεργαστούν", καταδίδοντας δίκαιους και άδικους, αθώους και ενόχους. Μια ιστορία επιβίωσης, που συγκινεί γιατί δεν έχουμε ήρωα έναν επαναστάτη, αλλά έναν ιδεαλιστή, που τόλμησε να δημοσιοποιήσει τα ουσιαστικά λάθη του συστήματος ακόμα και σε έναν ,κατά τα άλλα δίκαιο, αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Ο Κυριάκου και η οικογένεια του πλήρωσε βαρύ τίμημα, αλλά όχι το βαρύτερο όπως θα αντιληφθείτε αν διαβάσετε όλες τις ιστορίες του βιβλίου. Εκμεταλλεύθηκε το νόμο και το Σύνταγμα για να συνεχίσει να δημοσιοποιεί, να μάχεται και να φωνάζει για την ανάγκη ενός πραγματικά σωφρονιστικού συστήματος αλλά και μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Ένα βιβλίο που σε τρομοκρατεί αν σκεφτείς οτι όσα περιγράφει είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μιας φυλακής χαμηλής ασφάλειας. Σε τρομοκρατεί για το πόσο λίγο εκτιμούν την ανθρώπινη ζωή, δικαστές, υπάλληλοι των σωφρονιστικών ιδρυμάτων και πόσο εύκολα κάνεις έναν υπάλληλο της CIA με αξιακό σύστημα, αντιφρονούντα. Μια περιήγηση στη ζωή των φυλακών χαμηλής ασφάλειας των Η.Π.Α αλλά και της CIA σε σχέση με τις πρακτικές της στις εμπόλεμες και μη ζώνες, απέναντι σε όσους της εναντιώνονται. Λιτό, ίσως λίγο κουραστικό στα σημεία που τα γράμματα από τη φυλακή επαναλαμβάνουν καταστάσεις αλλά ταυτόχρονα ένα ηλεκτροσόκ για όσα εσκεμμένα αποκρύπτονται για το "σωφρονιστικό" σύστημα των Η.Π.Α, στον πολίτη έξω από τα τείχη της φυλακής. Διαβάζεται συνοδεία του Johnny Cash "Live at Folsom Prison"